Het einde van het schooljaar is in zicht, en dat is te merken…

Kijk. Tegen dat het vakantie wordt, zijn leerlingen vaak wat drukker dan normaal. Maar afgelopen week was toch wel een ehm… hoogtepuntje.

Nog één weekje ‘gewoon’ les en dan is het zover: de proefwerkweek.

Leerlingen zijn dit niet gewend. Maar omdat ze allemaal gaan uitstromen naar scholen die regelmatig proefwerkweek hebben, vinden we het belangrijk dat ze dit een keer meemaken.
Gevolg: 8 proefwerken in 4 dagen. Veel leerbladen en overzichten van de stof die ze uiteindelijk moeten kennen.
‘Juf, ik heb gisteren drie uur zitten leren!’ Bijna huilend stond hij voor m’n neus.
Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn voor een VMBO-basis-leerling. Een veel gestelde vraag deze week was: ‘Juf, wat moet ik halen voor een voldoende op mijn rapport?’
Er zijn de afgelopen dagen heel wat rekensommetjes gemaakt. ‘Dus als ik een 6 haal…’

We hebben ook te maken met afhakers. Leerlingen die heel hard aan de bak moeten voor een voldoende. Die zien door de bomen het bos niet meer. Ze zijn moeilijk nog gemotiveerd te krijgen. En daarbij is het heerlijk zomers weer. De voetbalveldjes en zwembaden lonken.

Veel gedoe in verschillende thuissituaties. We horen van ouders dat leerlingen moe zijn. Dat ze niet lekker in hun vel zitten. Dat er veel ruzie is thuis. En dat hulp van instanties die zo hóógnodig is, maar niet van de grond komt.
Kinderen en ouders hebben veel aan hun hoofd. Ze maken zich zorgen. En terecht.

Daarnaast is er veel stress bij leerlingen die nog niet aangenomen zijn op hun vervolgschool. De meesten hebben inmiddels een plekje gevonden. Maar in het nieuwe ‘passend onderwijs’ worden leerlingen ook sneller afgewezen omdat er grote twijfel is over de diplomeerbaarheid. Dan moet er gezocht worden naar alternatieven. Lange wegen van veel administratie en tijd. Het duurt allemaal heel lang voor ze. En ze zien dat andere kinderen uit de klas wél een plek hebben. ‘Het is bijna vakantie, juf. Denkt u dat ik nog ergens terecht kan?’ Je voelt je als mentor ook wel machteloos omdat je afhankelijk bent van andere scholen en instanties. Je kan echt niet zo heel veel meer voor ze doen, op dat gebied.
Het draagt allemaal niet bij aan de rust binnen school.

De eerste klassen gaan op kamp. De stress en onzekerheid van tevoren is killing. We doen erg ons best om het programma zo helder mogelijk te krijgen bij de leerlingen. Dagprogramma’s met tijd en plaats worden bekend gemaakt. Maar het blijft natuurlijk erg spannend. Sommige leerlingen mochten op de basisschool niet mee op kamp, vanwege hun gedrag. Of ze wilden niet mee omdat ze niet durfden.
Dit jaar gaan ze wel mee. Voor de eerste keer.

En momenteel is het ramadan. Geen eten en drinken overdag. Niet genoeg slaap in de nacht, want er moet gegeten worden. Sommige kids houden dat verbazend goed vol en functioneren redelijk. Maar veel mensen hebben honger en zijn sufjes.
Daarbij zijn medicijnen ook uit den boze. De hel op aarde voor de kinderen die het echt heel verschrikkelijk hard nodig hebben.

Ik zag een jongetje helemaal alleen op een muurtje zitten. Hij trok aan z’n haar en maakte rare, harde gilgeluiden. Het ging door merg en been. Het was dag 3 geloof ik. Ongelofelijk zielig. Ik geloof niet dat Allah het zo bedoeld heeft.

We gaan proberen er het beste van te maken. Ons 100% inzetten om het jaar goed af te sluiten. Luisterende oren en bemoedigende, troostende woorden.

Nog even doorbijten.
Nog een paar weken.

Het aftellen is begonnen.