Woensdagmiddag 1600 uur.
Q, Oom Tinus en ik zijn op het Totaalfestival in Bladel.
Ernst Janz zingt liedjes van Bob Dylan. Vertaald.

Hij stond in het kioskje. Het publiek lag in het gras. Het was lekker weer.
Ook vertaald zijn liedjes van Bob Dylan mooi. Niet dat het feestgedruis nou losbarstte, helemaal niet. Maar ja, je zet ook niet een LP van Bob Dylan op om eens helemaal uit je plaat te gaan he?

Tijdens het optreden werd ik aangesproken door een soort van moderne Cowboy.
Slangenleren laarzen, gespierde torso, wit hemdje, neuspiercing, vette tattoos, gestretchte oorlellen (Ja. Dat zijn dus van die grote gaten in je oorlel. Ik moest het ook even opzoeken). Hij vertelde trots dat hij bij Ernst om de hoek woonde. En dat het varken van Ernst ontsnapt was uit de wei, en dat hij dat beest gevangen had. Zoals een echte cowboy betaamt. Een stoer verhaal van een stoere vent.
Ik zei dat ik nooit verder gekomen was dan een hele verzameling cassettebandjes.
Oh. En een button op m’n tas. Natuurlijk.

Toen Ernst uitgezongen was, wilde ik met hem op de foto. Maar er stond al een hele bups dikke oude vrouwen in de rij.
‘Laat maar’, dacht ik nog.
Maar toen na een poos Ernst nog ongeveer alleen stond, ben ik er toch maar even naar toe gelopen.
Ik voelde me weer zo’n 14-jarige puber. M’n hart klopte in m’n keel.

Ik viel maar meteen met de deur in huis.
‘Hoi, mag ik met je op de foto?’ Ik voorzag al een grote zucht en rollende ogen. Maar dat bleef uit.
‘Ja kijk, vroeger kon het natuurlijk nooit, en nu sta je hier ‘zomaar’, dus ik dacht….. Mag het?’
Ernst lachte en ging er eens goed voor staan. ‘Nee,’ zei hij, met z’n donkerbruine stem; ‘vroeger kon het nooit he?’
Hij sloeg zijn arm om me heen. Ik kreeg het er warm van. Met trillende handen pakte ik mijn telefoon om een foto te maken.
We namen er een paar. Just to be sure. Ernst bleef geduldig staan. Want m’n zonnebril moest ook nog af. ‘Ja hoor, hakkelde ik verder, ‘het duurt even, maar dan heb je ook wat.’
We praatten nog even over zijn programma. En over het theater. En over het weer. En hoe leuk dit festivalletje eigenlijk wel niet was.

We bekeken de foto’s.
‘Oh!’ zei ik nog, toen ik bijna weg wilde lopen, ‘De foto komt op Facebook he? En ik zet erbij dat we ‘bekant verkering’ hebben’.
Dat vond hij goed.
Ik bedankte hem voor de mooie muziek en de énige foto’s.

Even later, nog vol van adrenaline, zat ik in het gras. Ernst kwam naar me toe gelopen.
Hij keek me aan en dikke, vette knipoog volgde.
De suspense was killing. Maar écht.

Goed. En toen kwam er een journalist. Die vroeg naar mijn hoogtepunt van het festival. Dat deed hij wel bij meer mensen.
Ik vertelde over de foto. En dat ik ‘bekant verkering’ had. Met Ernst Janz.
En dat stond dus donderdag in de krant.

Ernst Janz is echt de bom. Ik vond hem altijd al leuker dan Hennie.
En even, héél even, was ik heel dichtbij…