Ik ben gezegend met twee jongere broertjes. Ze zijn allebei heel lief. Ik hou van ze. Heel veel. Dat is altijd al zo geweest.
Mijn ouders mochten in hun handjes klappen met zulke lieve, goed luisterende, welopgevoede kinderen.
Wij konden echt zó in de Libelle. Je kent dat wel; zo’n vader met een kabeltrui en een lieve, goedlachse moeder met hagelwitte tanden die dan met hun bloedjes van kinderen op een smetteloos kleedje in de natuur zitten te picknicken.

Bij ons ging dat vroeger ook zo.
Er was bij ons nooit gedoe. Wij vochten niet met elkaar, we verraadden elkaar nooit, we gaven elkaar nooit onterecht de schuld.
Tijdens het avondeten vlogen er nooit aardappelen in het rond, of vorken.
We aten zonder te zeuren ons bordje keurig leeg.
Als er iémand een toetje verdiende, waren wij het wel.

Als ma ons onze zondagse kleertjes aantrok, bleven die altijd de hele dag zuiver. We waren er erg zuinig op. Grasvlekken en chocoladevlekken, daar hadden wij nog nooit van gehoord.
Er hoefde ook nooit iemand te huilen omdat de ander wat vervelends deed. We lieten elkaar nooit struikelen, en trokken ook niet aan elkaars haar.

Mijn broertjes maakten nooit expres iets kwijt wat van mij was.
We respecteerden elkaars spullen en maakten zelden wat kapot. Ik geloof niet dat mijn ouders ooit een extra bril hoefden aan te schaffen, of dat onze fietsen regelmatig naar de fietsenmaker moesten. Mijn vader hoefde geen waarschuwingen te geven dat er een slag in ons wiel kwam als we keihard het trottoir op reden.
Nee. Wij waren echt zuinig op onze spullen.

Onze slaapkamers waren altijd om door een ringetje te halen. Een keer per week werd er grondig gepoetst. Door onszelf, welteverstaan. We maakten natuurlijk, zonder dat ons ma het hoefde te vragen, ons eigen bed op.
Elke dag opnieuw.

Wij probeerden ook nooit ergens onderuit te komen. De tafel dekken en afwassen deden we met veel plezier. Af en toe boden we aan om het gras te maaien en de badkamer te poetsen.

Wij begonnen ook altijd uit onszelf aan ons huiswerk. We deden ons uiterste best op school. Oudergesprekken waren voor mijn ouders altijd een feestje.
Er was nooit gezeik. Nooit één leraar die commentaar op ons had.
Het was alleen maar hulde en lof.
Iedereen heeft ook alle opleidingen zonder te zakken of blijven zitten afgemaakt. En onze rapporten… écht… die waren om te zoenen. Daar zijn wij rijk mee geworden.
Ik geloof niet dat onze ouders zich ooit zorgen hebben gemaakt over onze toekomst.

We lazen keurig de boeken van de boekenlijst. Middelste broer sliste en moest naar logopedie. Dagelijks deed hij met veel plezier zijn oefeningen. Pa en ma hoefden hem nooit achter zijn vodden aan te zitten.

Pianoles was een euforische gebeurtenis. Elke dag studeerde ik keurig mijn huiswerk in. Later met saxofoonles precies zo. Het was nooit dat ik op de dag zelf nog ALLES moest gaan doen.

We waren ook alle drie gemakkelijke pubers. We hadden geen foute vriendjes of vriendinnetjes. We kochten ook nooit stiekem chocola of chips, die we verstopten onder ons bed. We waren amper chagrijnig of vervelend. We hadden hele brede algemene interesses, ook. Nee hoor, wij bleven niet hangen in muziek en computerspelletjes.

We hebben nooit wat gejat, nooit stiekem sigaretten gerookt.
We waren niet brutaal tegen onze ouders.
We kwamen altijd keurig op tijd thuis na het stappen.
Ik kan me niet heugen, dat we ooit de bus van de disco naar huis gemist hebben.

Echt. Voorbeeldige kinderen waren wij.
Mijn broertjes en ik.