Het was de langste nacht. We hadden een uurtje extra. Ik had besloten naar het nachtburgemeesterscongres te gaan.
Het was op Omroep Max. Het stond in de krant en op internet.
Wij. Ons. Beers. Hier wonen de grote initiators van het jaarlijkse Nachtburgemeesterscongres.
Een van die dingen waar je dan als inwoner toch trots op bent.

Ik zou het allemaal gaan meemaken. Dichters, singer-songwriters en bandjes. Het dance-gedeelte zou ik overslaan.
Ik had me goed voorbereid. Ik had op youtube filmpjes bekeken en websites opgezocht en wist wat ik wilde gaan zien. Oom Tinus zou mee gaan.

Maar ja. M’n haar moest geverfd en ik had ook nog wat klussen en afspraken waar ik niet onderuit kon. Voor het congres was ik al te laat. Toen puntje bij paaltje kwam ben ik alleen naar de bandjes gaan kijken in de plaatselijke kroeg.
Daar ging m’n goedbedoelde culturele betrokkenheid.

Jammer, bleek achteraf. Ik schijn heus wel het een en ander gemist te hebben. Er kreeg iemand een lintje. En er was prachtige muziek. Er waren presentaties, verhalen en er werden discussies gevoerd. De leegstaande kerk van Oostelbeers was een prachtige locatie. Mooi uitgelicht en perfect gedecoreerd.
Ons eigen Paradiso.

Maar… de combinatie bandjes en kroeg doen het meestal ook prima. Bovendien zouden er leuke mensen komen. Ik had er zin in. Oom Tinus kwam me ophalen.

Het was nog niet zo druk.
Naast een paar Beerse locals liepen er ook een paar nachtburgemeesters rond. Vaak excentrieke figuren die zich duidelijk van de ‘overdagmensen’ onderscheiden.
Kekke jasjes, hippe hoofddeksels, blitse kettingen, dikke brillen en keurig verzorgde lange baarden of gewoon een petje.
Ze hadden allemaal wat te melden. Ze hebben allemaal hun eigen missie. Hun eigen idealen.

Er stond een man aan de bar die ik niet zo snel onder de nachtburgemeesters zou scharen. Maar ook niet onder de locals. Ik maakte kennis met Gert Brunink. Nachtburgemeester van Tilburg. De eerste groene nachtburgemeester.

Hij had een mooie kop. Hij droeg een viervaksvestje, had halflang grijs haar op een staart. Baardje, spijkerbroek en jawel… regenlaarzen.

Regenlaarzen ja? In de kroeg?

Ja. Gek he? Doorgaans doe je geen regenlaarzen aan in de kroeg. Hij wel. Maar hij kwam er mee weg. Hij had een nachtwandeling achter de kiezen. Door het mooie Beers By Night. In moonlight welteverstaan.
Want de nacht is zoveel mooier, als de maan schijnt.

Om zijn nek hing iets met stenen. Ik ben er niet aan toegekomen om te vragen wat het was, en of het ook nog wat betekende. Maar het paste hem wel.

Gert is stadsbioloog. Of Ecoloog. Ik weet het niet precies.
Gert is een verbinder. Hij koppelt natuur en milieu aan kunst en cultuur. Ik vind dat knap. Verbinders bouwen bruggen. Mooi. Hij maakt wandelingen met groepjes mensen.
Daarbij doet hij ook nog een hoop goede dingen met ingewikkelde leerlingen. Net als ik.
We konden het goed vinden, Gert en ik.

Onze eigen nachtburgemeesters heb ik gemist. Maar die deden vast elders mooie dingen.
Het was een geslaagde avond. De bandjes waren leuk, de mensen blij en gezellig. De nachtburgemeesters waren bijzonder. We dronken wijn en bier, en maakten een dansje.

De klok ging terug, het was volle maan.
De nacht was lang en mooi.