Deze week zit ik veel in het werkpaleis van Sinterklaas. Misschien moet ik het even uitleggen. Ik heb het hele jaar door regelmatig contact met hem. We bespreken dan zijn bezoek aan het werkpaleis in het theater van Oirschot.
Het is altijd heel bijzonder. Met zijn maatjes Piccolo, Pedro, Julio en Mario lachen we heel wat af. Het is een dolle boel.

Tegen de tijd dat zij de Pakjesboot aanslingeren, krijg ik alweer de kriebels.
Voor mij is het eigenlijk het hele jaar Sinterklaas. En dat vind ik fijn.
Ik doe m’n uiterste best om te zorgen dat alles goed gaat.
Helaas heb ik dat dus nooit in de hand.

Want, zoals dat meestal gaat bij Sinterklaas, is het consternatie alom.
Grote vraag is natuurlijk of de Pakjesboot Nederland überhaupt bereikt. De zee is vol gevaren.
Bruggen die te laag zijn, regenbogen waar de Pakjesboot doorheen moet, kolen die op zijn, storm op zee of Witte Wieven. De wegwijspiet die van slag is… Amerigo vergeten.
En dat zijn dan de dingen die we meekrijgen. Het is misselijk wat zich nog meer op die stoomboot afspeelt. Dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Dingen waar de honden geen brood van lusten.
Wild geraas. Dat is het.

En áls hij dan in het land is, dan raakt er altijd weer wat kwijt. Om ziek van te worden.
Het grote boek, de ring van Sint, de sleutelbos, verlanglijstjes.
Vaak zijn er ook organisatorische problemen.
Schoenen kunnen niet gevuld worden. Overal in het land is het rommel. Kadootjes kwijt. Verkeerde rijmpjes. Een hele hoop gelazer.
Het is eigenlijk altijd gedoe met die man.

En ze doen echt hun best hoor. Ze kunnen er écht niks aan doen. Het overkomt ze gewoon.
Het lijkt allemaal zo goed geregeld…
Piccolo sjouwt zich suf met kadootjes. Maar ja, welk pakje was ook weer voor wie?
Mario maakt heerlijke appelen met stroop erom. Maar soms vergeet hij in alle drukte de oven uit te zetten. En ja. Dan staat het halve werkpaleis weer blauw.
Julio smeert z’n stembanden en poetst z’n stemvork op. En terwijl hij zingt verliest hij zich wel eens in zijn wilde enthousiaste ideeën. Zit ie ineens een paar jaar in het verleden. Of in de toekomst.
Pedro is al lang en breed begonnen aan de vele gedichtjes. Maar heel af en toe droomt hij van een carrière als filmster of zanger. En ja, dan mag je drie keer raden welk werk er blijft liggen.

Op de een of andere manier is het altijd gehannes. En voor je het weet, is het vijf december. Iedereen heeft dikke stress of alles wel op tijd klaar is.
Ik weet ook niet hoe het kan, maar het draait negen van de tien keer uit op toestanden waar niemand op zit te wachten.

Ikzelf zit met Meneer Mark en Meneer Dirk in het ‘vol verwachting kloppende hart’ van het werkpaleis. We houden alles in de gaten. We eten pepernoten en mandarijnen tot we misselijk zijn, en we zingen ‘de Kriebels’ alsof ons leven er vanaf hangt.

Voor ons zit er niets anders op, dan afwachten.
Niet óf er iets misgaat, maar wel wannéér. En wát.