Vrijdag, de laatste schooldag voor de kerstvakantie, was het kerstontbijt.

Twee uurtjes met de klas. In ons geval 10 leerlingen. Moest te doen zijn. We hadden er zin in, Co en ik.

Van tevoren was het plan gemaakt. We hadden onszelf en de klas goed voorbereid. Iedereen zou hapjes maken. We zouden de speciaal-voor-deze-gelegenheid-ontwikkelde-Kerstquiz doen, en afsluiten met een vuurwerkfilm. Gedragsregels werden besproken. Geen petten. Geen telefoons. Geen kauwgum. Het was tenslotte een schooldag. En dan gelden gewoon de schoolregels.

Het ging 10 minuten goed. Daarna begon het geklooi.
De jongens met medicatie hadden die geen van allen ingenomen. ‘Dat ga ik écht niet doen voor twee uurtjes school!’
Ze hadden nergens zin in. Twee leerlingen gooiden de kerstkaart die ze van ons hadden gekregen ondankbaar aan de kant. Een aantal wilde niet onderdoen en deed hetzelfde.

Er werd geschreeuwd, er was ruzie onderling en er werd gemopperd. Niet zozeer door ons. Maar wel door de leerlingen op elkaar. Co en ik probeerden de vrede te bewaren. Het viel niet mee…

Het plastic bestek werd al snel gebruikt als trommelstokken, en de bordjes en tafels als drumstel. Vriendelijk, doch dwingend werd gevraagd of iedereen het ‘gezellig’ wilde houden.
Co en ik waren allang blij dat we ervoor gekozen hadden de waxinelichtjes te vervangen door kerstverlichting. Brandgevaar en zo.

Er werd niet veel gegeten, want toen iemand riep ‘Wie heeft DIT nou weer gemaakt? GATVER dat ziet er niet uit! Dat hoef ik niet hoor!’ volgde de rest snel.
Toen iemand grapte dat ze overal aan gelikt had, volgde een ‘èèèèh GETVERDEMME’ en was het helemaal klaar.

In no-time vlogen de tandjes van de plastic vorken door het lokaal. Oh ja, dat was grappig! Als je namelijk tandje 2 en 3 wegschiet, dan blijft er een soort ‘hooivorkje’ over.
Vrolijk werd er op elkaar ingestoken.

Eén voor één werden de leerlingen vermanend toegesproken op de gang. Ondertussen was het papieren kerstkleed in tienduizend stukken gesneden met de plastic mesjes. Aan de andere kant van de tafel werd een volle fles ice-tea over de tafel gegooid. Zogenaamd per ongeluk. De kids vonden het enorm grappig. Dat wel. Ze hadden de grootste lol.

Met de stiften die bedoeld waren voor het invullen van de antwoorden van de kerstquiz, werden tekeningen op het tafelkleed gemaakt. ‘WHAAAA kijk dan! Als je tekent op het tafelkleed staat alles ook op de tafels, hahahaha!’
De vuurwerkfilm kreeg 5 minuten volle aandacht.
Tot er knakworstjes in bladerdeeg door de klas vlogen…

Nee.
Gezellig kerst vieren met deze club zat er helaas niet in. Ze kunnen er niks mee. Te moeilijk. Zielig ook eigenlijk wel. Gewoon niet het vermogen hebben om je in een dergelijke sociale situatie te kunnen redden. Ik denk dat een groot deel van de klas misschien wel liever gewoon les had gehad.
Na uitwisseling van wat blikken (Co en ik kennen elkaar ondertussen erg goed), besloten we ze maar naar huis te sturen.

‘Nou jongens, wij wensen jullie een héle fijne vakantie! Nee hoor, jullie hoeven niet mee op te ruimen. Ga maar lekker naar huis. Tot volgend jaar!’
We lachten vriendelijk en grapten nog dat we hoopten dat ze allemaal weer heelhuids terug zouden keren.

Zucht.

In alle rust ruimden Co en ik de varkensstal op. Kerstversiering terug in de dozen. Sopje over de tafeltjes en met de stofzuiger door het lokaal.

Kapot waren we. Ka-pot.

En het was pas 11 uur.