Ze spookten al een paar weken door m’n hoofd. Ik had er al tachtig keer naar gekeken op de website. Ik wilde ze heel graag hebben. Vette cowboylaarzen. Olijfgroen met donkergroen. Met opengewerkt leer op de teen en een hysterische arend op de schacht.
Ik zag het al helemaal voor me. Zwart jurkje en die laarzen. Stunning zou ik eruitzien.
Een combinatie van Country Wilma en Dolly Parton.

Er is alleen een probleem.
Ik heb nogal dikke kuiten. Ik weet niet zo goed waar ik die aan overgehouden heb. Zo sportief ben ik nooit geweest. Met het afvallen ben ik wel een paar centimeters kuit kwijtgeraakt maar niet genoeg om in normale laarzen te passen.
Tenminste… niet in verfijnde, handgemaakte Spaanse.

Ik heb heel lang getwijfeld. Ze waren duur en het moest via Duitsland.
Op een nacht hield ik het niet meer. Het was 1:34 uur. Ik kocht de laarzen.
Ik kreeg een bevestiging van de bestelling. De mail was lang en in het Duits. Ik ben slecht in Duits, dus dacht: ‘Het zal wel’.

De volgende dag bleek er géén fortuin van m’n bankrekening te zijn afgeschreven.
Iets was er niet goed gegaan. Kak.
Ik deed een poging een fatsoenlijke mail in het Duits te formuleren. Maar die naamvallen he? Het werd niks.
Na een uur typen, deleten, opzoeken en nog meer typen, wiste ik alles en besloot in het Engels te gaan mailen.
Ik vertelde dat ik écht heel graag wilde betalen. En dat ik ook écht een poging gedaan had. Maar dat het niet lukte. En dat ze de laarzen voor me moesten bewaren. Inmiddels had ik gezien dat het om het laatste paar ging.
Ik kreeg het er benauwd van.

Een Duitse lieverd mailde terug. In het Engels. Dat de laarzen voor mij bewaard werden en dat ze zouden wachten op het geld.
Hij vertelde ook dat er inderdaad betalingsproblemen waren. Maar die waren inmiddels opgelost.

Ik probeerde nog een keer geld over te maken. Maar dat lukte wéér niet. De aardige mevrouw van de Rabobank wist me te vertellen dat ik niet het juiste rekeningnummer had.
Ik belde met Duitsland. Für die richtige IBAN-Nummer. Het ging hakkelig. En oenig. Stuntelig.
‘You can do this in English’, zei de lieve Duitser.

Het kwam goed. De laarzen werden betaald en geFedExt. Ze pasten. Maar nét. Of eigenlijk nét niet.
Aantrekken ging wel. Uittrekken niet. Ik heb 20 minuten gevochten. Het zweet liep in straaltjes over m’n rug. Moraal moest lachen. ‘Je moet ze niet aantrekken als je een date hebt’, zei ze. ‘Want dan wordt het niks’.

De schoenmaker heeft ze een halve week op de leest gezet om de schacht wijder te maken. Het hielp wel wat, maar niet genoeg. Tot overmaat van ramp blijkt nu ook dat 1 kuit beduidend dikker is dan de ander. Als ik de laarzen aan heb, lijken ze een soort dikke, opgedrongen worsten. Een beetje rollade-achtig.

Ze kunnen dus niet onder een jurkje. Nóg niet. Tot ik ze ver genoeg uitgelopen heb. Want dat gaat heus nog wel gebeuren.
En in de zomer, wanneer het tijd is voor rokjes en jurkjes, zet ik ze op een zuiltje in de woonkamer denk ik.

Want ze zijn echt te mooi om waar te zijn.