Als jullie dit lezen ben ik een weekend weg.

Het is best bijzonder dat ik een weekend weg ben. Dat doe ik nooit. Ik vind er geen hol aan. Ik ben veel liever thuis.
Weekendjes of vakanties met vriendinnen heb ik nooit gekend. Ik ging met m’n vriendjes wel weg. Ik deed dat niet voor mezelf. Ik deed dat omdat het zo hoorde.
Veertien jaar geleden was ik voor het laatst op vakantie. Het was de hel op aarde. Ik besloot om nooit meer te gaan.

Af en toe gaat het er over: heimwee.
Mijn ‘probleem’ wat eigenlijk helemaal geen probleem is. Voor mij tenminste. Anderen zien het vaak als een probleem. Ze hebben medelijden met me. Dat ik niet op vakantie ga. Ze vragen zich af hoe ik zes weken zomervakantie door kom.

Moraal en ik fantaseren al jaren van een weekendje weg. Het zou nooit gaan gebeuren, want deze Troela wil niet mee.
Toch ben ik bij mezelf te rade gegaan. Ik roep al jaren dat ik er wat aan moet doen. Kennelijk is de urge niet hoog genoeg.
Tot de hypnosejuf vertelde dat ook heimwee aangepakt kan worden.

Ik heb lang getwijfeld of ik het zou doen
Kijk. Het doel van afvallen is leuk, namelijk: dun zijn. Het doel van heimwee verhelpen is niet leuk. Want dan zou ik op vakantie moeten. Geen leuk vooruitzicht voor mij.
Toch maakte ik een paar weken geleden twee afspraken bij de hypnosejuf.
Om een dikke stok achter de deur te hebben, boekten Moraal en ik meteen een weekend weg.

Er was wijn en we aten friet. Met een laptop op schoot struinden we het internet af.
Barcelona (waar het altijd over gaat) werd het niet. Vliegtechnisch ongunstig. Toen wilden we naar België. Maar daar waren aanslagen. Dus werd het Amsterdam. Beter. Dan kan ik naar huis als het niet lukt.
Maar Amsterdam zat vol (tenminste; binnen ons budget) dus werd het een adresje in Watergang. Onder de rook van Amsterdam.

De hele avond had Moraal al voorpret.
Ik deed net alsof ik dat ook had. Maar ik vreesde het allerergste.

Afgelopen week ben ik twee keer onder hypnose geweest. Ik had er nog niet echt súper zin in maar ik was wel rustig. Ik had nog geen slapeloze nachten gehad. Ik had nog niet gehuild omdat ik op vakantie zou gaan. Ik had geen plannen gemaakt wat er moet gebeuren als ik het niet zou trekken. Ik had geen buikpijn. Er waren nog geen smoesjes of uitwegen verzonnen. Allemaal dingen die ik normaal gesproken wél zou doen of hebben. Nu niet. Ik was helemaal zen. Er was rust in m’n kop.
Vol goede moed vertrokken we vrijdag naar Amsterdam.

We slapen in een romantische pipowagen. We ontbijten biologisch. Tomaten uit eigen moestuin en vers gelegde eitjes van de scharrelkippen. Tenminste… dat zegt de website.

Ik hoop dat ik het leuk heb nu.
En dat ik kaartjes naar huis heb geschreven.

Groeten uit Watergang.
Het is hier geweldig.

Liefs,
Lien