Afgelopen donderdag waren we op Aquabest om het schooljaar af te sluiten met een survivalprogramma.
Een hele dag met deze groep ‘leuke dingen doen’ is niet altijd een succes geweest. Excursies waren het afgelopen jaar niet de meest gezellige activiteiten. Er is veel gedoe geweest. Onbekende, vrije situaties zijn lastig voor ze. Dan is de structuur weg en weten ze niet waar ze aan toe zijn. En dan gaat het mis.

We hadden er een beetje een hard hoofd in. Met de klas maakten we afspraken over gedrag en ‘luisteren naar instructeurs’. We legden de fietsroute nog maar eens uit.
We bespraken duidelijk dat punten en prestaties niet belangrijk waren. We gingen niet voor winst. We gingen voor een leuke, gezellige dag.

Er waren vier leerlingen niet. Drie hadden zich ziek gemeld en eentje kwam gewoon niet opdagen.
Met de club die er wel was startten we vol goede moed.
Allereerst de ‘kostbare spullen’.

Telefoons, portemonnees en fietssleutels worden bij dergelijke activiteiten altijd ingeleverd bij de mentoren. Dit om te voorkomen dat we aan het einde van de dag overblijven met weet ik niet hoeveel kinderen die niet naar huis kunnen omdat ze hun sleutel kwijt zijn. Of dat hun telefoon in het water is gevallen.
Een telefoon afgeven aan de juf is altijd een dingetje. Een hele dag zonder Whatsapp of Pokemons vangen is natuurlijk een beproeving. Dat zou ik zelf ook vinden.
Een voor een liep ik de leerlingen langs. Tot m’n verbazing leverde iedereen braaf alles in. Zonder te mopperen.
Ik werd een beetje blij. Zou het dan toch….?

‘S2F gaat zo meteen mee met Eva’.
Luid gejoel klonk over het terras waar we ons verzameld hadden.
De instructrice die aan onze klas werd gekoppeld was, aldus de jongens, ‘een lekker wijf’. Meevaller nummer twee. Wellicht luisteren de stoere boys wél naar ‘lekkere wijven’. We zouden het zien.

Acht onderdelen van een half uur. We speelden ‘levend tafelvoetbal’, daarna de ‘duizelbaan’, de ‘stormbaan’, en het boogschieten.
In de pauze aten we broodjes.
Snel door naar het ‘sumoworstelen’, de ‘touwbrug’ en ‘de jacobsladder’.
Inmiddels brak de zon door en we eindigden onze dag op ‘de hoge schans’. Een enorme glijbaan waarbij kids gelanceerd werden in het water.

Tot onze grote verbazing deed iedereen, zonder uitzondering, goed mee.
Ze waren gezellig en lief. Ze poseerden braaf voor de foto’s. Er mocht gefilmd worden. Co en ik riepen zowat de hele dag ‘hoe gezellig het was’, en ‘hoe leuk ze meededen’.
We waren oprecht trots op ze. Want niemand liep te klooien.
Of nou ja…

Co had een beetje pech. Ze werd in een onbewaakt moment in haar bovenarm gebeten door een meisje uit de klas. Haar oorpiercing is uitgescheurd tijdens een stoeipartijtje. Ze is in het water gegooid met haar kleren aan. Er werd een leerling geduwd en die viel met zijn knie op haar hoofd.
Maar dat was alles.

Ik maakte nog een laatste rondje.
Er bleven handdoeken liggen. En shirts en zwembroeken. Ik raapte nog wat natte sokken op her en der en stopte die in een vuilniszak.

We hebben wat te stellen gehad met deze klas. Een jaar vol survival.
Maar wat zullen we ze missen!