Onze directeur is een hele geschikte gast. Hij heeft hart voor de zaak en is enorm betrokken bij leerlingen en zijn team. Hij heeft het vreselijk druk met alle ontwikkelingen binnen het ‘passend onderwijs’. Hij vergadert zich het apelazarus. Voor zijn toko. Zijn schooltje. Waar iedereen elkaar kent. Waar hij trots op is.

Hij spaart vuurtorens en drinkt graag een glas wijn. Hij is enorm in voor feestjes en alles wat gezellig is. Teamuitjes zijn een hele happening en de directeur doet meestal het licht uit.
Hij golft en gaat graag op vakantie.
En hij houdt van ijs. Op vakantie rijdt hij kilometers om, om het lekkerste ijs van het betreffende land te eten.
Onze directeur heeft ook kleinkindjes. En daarmee komt hij naar de sinterklaasvoorstellingen in Oirschot. Een leuke opa ook nog.

Co en ik hebben de afgelopen jaren niet de gemakkelijkste klassen gehad. De directeur heeft ons altijd goed gesteund. Hij is een meedenker. Hij luistert en staat open voor ideeën.
Als er gedoe was met ouders, nam hij het over.
Een tijd terug introduceerden we een nieuw beloningssysteem; de voetbalkaarten. De jongens uit de klas mogen voetballen in de pauze als ze de lessen daarvoor goed gewerkt hebben, zonder ruzie en gedoe en verwijderingen.
De directeur bood meteen aan een aantal pauzes ‘op te offeren’ om te surveilleren in de gymzaal. Opofferen is eigenlijk niet het goede woord. Want hij vond het leuk. ‘Dan zie je ze eens van een andere kant’, zei hij dan. En hij heeft gelijk.

Maar nu gaat hij weg. Hij gaat met pensioen. Een enorme banner prijkt al een week op het gebouw. ‘Bedankt voor alle jaren’, staat er op. Met foto’s van vroeger en nu.
Van de directeur terwijl hij een haka doet. Van de directeur toen hij nog gewoon docent was. Met een pornosnor en truien uit de jaren zeventig. Met een grote bos zwart haar.
Maar zoals vaak met mannen; ze worden mooier naar mate ze ouder worden.
En dat geldt ook voor onze directeur. Een mooie man met een goed hart.
Afgelopen donderdag huurde hij een ijskar in. Om de hele school te trakteren. Het zonnetje scheen en de leerlingen smulden.

Er hangt al een paar weken een raar, onwennig sfeertje op school. Veel mensen zijn bezig met zijn afscheid. Er moet een feest en een borrel en een receptie. Er moeten uitnodigingen en catering en aankleding.
Er moeten verrassinkjes en filmpjes. Er moeten speeches en liedjes. Ondertussen proberen we de leerlingen op een fatsoenlijke manier de proefwerkweek door te loodsen.

Het gaat allemaal goedkomen hoor. Maar het is gewoon gek.
We zullen hem erg missen. Het zal leeg zijn zonder hem.
We gunnen hem zijn welverdiende vrije tijd. Hij heeft echt heel hard gewerkt.

Co en ik hebben een bon voor hem gekocht. Van de awardwinning ijsjeszaak van Nederland.
In Limburg welteverstaan.

Hij zal er even voor om moeten rijden.
Maar dat heeft hij er vast voor over.