Al een paar jaar achter elkaar hebben Co en ik ingewikkelde klassen. Daar hebben we zelf om gevraagd. Ik kende de klassen al uit de eerste en wist wat voor vlees ik in de kuip kreeg als mentor.
Als andere docenten er niet aan moesten denken mentor te worden van zo’n klas, wilden Co en ik de klus wel klaren. Wij vonden dat leuk.

Alleen… wekelijks twee uurtjes biologie geven aan een klas, is wat anders dan ze dagelijks zien in het openingsuur, het afsluituur, de eetpauze, vier uur Nederlands én biologie.
Gaf niks. Ik vond het prima. Ik had er zelf voor gekozen en gelukkig had ik steeds Co’s die ook de schouders eronder zetten. Co’s die niet zeurden dat het zwaar was en Co’s die altijd maar weer positiviteit en kansen zagen.

Afgelopen schooljaar was het toppunt. Er zaten 12 kinderen in de klas. Ze telden voor 30. Op een uitzondering na konden ze niet samenwerken en waren ze absoluut niet sociaal vaardig. Ze reageerden vaak heel basaal en hadden geen inlevingsvermogen. Ze waren niet gemotiveerd en zeer brutaal. Ze luisterden niet en hun woordenschat bestond uit louter lelijke woorden. Er waren pesters en kinderen die buiten school niet in de allerbeste circuits verkeerden.
De klas was zwaarder dan ooit.

Ik deed wat ik nog nooit gedaan had; ik zat al vóór de kerstvakantie bij de directie. Dat ‘ik dit niet nog een half jaar ging doen’ en ‘dat er echt wat moest gebeuren’.
Ik merkte dat ik moe was. De klas slurpte alle energie op die ik had.
Er waren al meer lesgevende docenten geweest die het gevoel hadden niet verder te komen met deze klas.
Ik ben geen zeurpiet. Maar ik was er écht klaar mee. En het jaar was nog niet half om.

Er werden extra leerlingenbesprekingen gepland. Iedereen dacht mee. Er kwam een beloningssysteem. En toen dat niet werkte, kwam er een ander beloningssysteem. We gaven de moed niet op!
Co en ik hadden echt het gevoel dat we er niet alleen voor stonden.
Ondertussen waren we bezig met damagecontrol. Overleven. Sneu eigenlijk want het gedrag van deze kinderen is er niet voor niks. En één op één waren het meestal schatjes.

Tegen het einde van het schooljaar mogen we altijd een ‘verlanglijstje’ invullen. Ik vulde in dat ik volgend jaar ‘het liefste klasje van school’ wilde. Dat bestaat namelijk.
Even een jaartje geen gemopper en gezeur. Een jaartje geen kinderen die alleen maar konden vloeken. Een jaartje met kinderen die wél gemotiveerd waren. Een jaartje niet het gevoel te hoeven hebben niet te hoeven vechten tegen de bierkaai.

En zo geschiedde.
We zijn een weekje bezig en hebben alleen maar brave, leuke, gezellige kinderen die niet schreeuwen. Kinderen die doen wat je vraagt en elkaar helpen. Kinderen die enthousiast vertellen over de bezoekjes aan oma en zich niet stoerder willen voordoen om te gelden in de klas.
Een lieflijk klasje moppies bij elkaar.

Het jaar is nog niet om. Er kan van alles gebeuren.
Maar voorlopig is het een verademing.