Jongste Broer is verhuisd naar Amsterdam. Al een poos geleden. Hij had nog even, voor de zekerheid, zijn huis in Oirschot aangehouden. Je weet maar nooit…

Een paar weken geleden heeft hij de woning opgezegd.
Er is een vluchteling in komen wonen. De glasgordijntjes had m’n moeder keurig uitgewassen, gestreken en ook weer teruggehangen. Er werden twee krukjes achtergelaten en de overgordijnen bleven hangen. Verder mocht hij de kledingkast die er stond houden.
De man was er heel blij mee.
Gelukkig maar.

Mijn ouders hebben leuk contact met deze man. Ze zien hem regelmatig. Ze gaan dan de post halen die nog voor Jongste Broer is.
De man is erg gastvrij. Regelmatig worden ze uitgenodigd voor koffie en thee. Eerst dronken ze koffie op kussentjes op de grond. Tegenwoordig zijn er stoelen.
De man komt uit Syrië en spreekt nauwelijks Engels. Mijn ouders ook niet echt. Gelukkig heeft hij een vertaalapp op zijn mobieltje. Mijn moeder typt iets in. De telefoon vertaalt het. Dan typt hij wat in. En ook dat wordt vertaald. Zo communiceren ze en komen de verhalen los.
Als mijn ouders hem bezoeken nemen ze altijd wat voor hem mee. Meestal iets van kleding.
De man is bescheiden en erg blij met hun bezoekjes.

Ik hoor nog regelmatig verhalen van boze mensen. Ze vinden dat vluchtelingen niet welkom zijn in Nederland. Deze mensen kijken niet verder dan hun neus lang is.
Het is makkelijk om te roepen dat ze ‘zomaar’ een uitkering krijgen, een huis en spullen. En ja. Natuurlijk zijn er ook Nederlanders op zoek naar een huis en een baan.
Vluchtelingen zijn hier echt niet voor niks. Ze zouden liever gewoon in hun eigen huis zitten. In hun eigen land. Met hun eigen familie, het werk waar ze voor gestudeerd hebben.

Ik vind het fijn dat mijn ouders de man bezoeken. Hij is helemaal alleen en heeft zijn vijf kinderen en vrouw achter moeten laten in oorlogsgebied.
Hij is al een poos in Nederland en uiteindelijk in Oirschot terecht gekomen.
Hij is blij met alle hulp die hij krijgt en vooral ook dankbaar.
Hij ziet mijn vader als ‘uncle’. Mijn moeder krijgt een buiging met twee vlakke handen tegen elkaar gevouwen.
Ze helpen de man een beetje vooruit. Al is het alleen maar met een praatje en een lach.
Hij zegt tegen ze dat hij gelukkig is hier.

Om zijn dankbaarheid te tonen heeft de man mijn ouders een etentje beloofd. Dat kan pas als zijn vrouw er is. Hij kan zelf niet koken. Of dat doet hij niet, dat weet ik niet.
De laatste keer dat mijn ouders bij hem waren kregen ze een cadeau van hem.
Het is een lekker zachte warme deken. Een zwarte, met rode en witte bloemen erop.
Mijn moeder wilde het eigenlijk niet aannemen. Ze zei dat hij het beter kon bewaren voor zijn kindjes, als die weer hier waren.
Hij stond erop dat ze het meenamen.
Dat hebben ze dus gedaan.

Binnenkort wordt hij herenigd met zijn gezin.
Wat moet hij uitkijken naar die dag.
Ik ben blij voor hem.