Ik kocht vandaag een badpak. Mijn eerste badpak in, ik denk, 20 jaar tijd.
Ik zwem nooit. Echt nooit.
Ik was bovendien echt te dik om in een badpak rond te lopen.
Sommige mensen geven daar niks om.
Ik wel.

Ooit kreeg ik een badpak van een tante. Een gezellig tijgerprintje. Het was een heel gaaf badpak. Destijds dan he? Nu zou het echt niet meer kunnen.
Het was een goed badpak ook. Het trok een en ander strak wat normaal hangt te flubberen. Buikvet en zo. En rugvet.
Goed. Dat badpak heb ik nooit aangehad. Ik wist ook niet of ik het nog had. Misschien wel. Ergens.

We zaten op het terras in Roermond. Lief en ik besloten om morgen een dag met zijn kids naar het strand te gaan. Agenda’s van iedereen bekeken, plannen gemaakt en alles afgesproken. Ineens bedacht ik dat ik alleen dat ene tijgerprint badpak had. Áls ik het nog had. Wat me waarschijnlijk te klein zou zijn en waar niemand zich nog, na 20 jaar (misschien is het wel 25) in zou durven vertonen.

‘Kijk anders effe naar een badpak’, opperde Lief.
Wist hij veel. Dat een fatsoenlijk badpak wat buik, billen en borsten goed zou doen uitkomen een enorme aanslag is op de portemonnee. En dat daar een mevrouw bij moet zijn die dan roept dat het heel mooi zit, of die eerlijk roept dat het écht te klein is. Een mevrouw die lekker hardhandig aan de bandjes trekt tot het goed zit. Een mevrouw die niet terugdeinst om de beugels onder de borsten op de goede plek te krijgen.
Ik wist dat mijn eigen lingeriezaak in Eindhoven dicht was op maandag. Helaas.

‘Dat moet in een fatsoenlijke lingeriezaak’, zei ik. ‘En die is nu dicht’.
Lief vroeg zich af of lingerie alleen in Eindhoven te koop was. ‘Volgens mij heeft Roermond ook best een leuk onderbroekenstraatje’.
Google gaf hem gelijk.

‘Ik heb al 20 jaar geen badpak meer gekocht’, zei ik tegen de mevrouw van de lingeriezaak. ‘Maar het moet een goeie zijn. En ik weet niet welke maat ik heb’.
De hulpvaardige mevrouw en ik ploegden het rek om. Vijf badpakken waarvan ik dacht dat ze nog wel leuk waren nam ik mee het hokje in.
Er waren bloemetjes. En streepjes. Ik wilde zwart. Zwart kleedt normaal gesproken goed af. Maar toen ik in het pashokje stond, bleek dat dat bij badpakken helemaal niet aan de orde was.
Lief sprak zijn voorkeur uit. Sommigen waren te groot (!!) en anderen waren niet stevig genoeg.
Er bleef er eentje over.

Het werd iets zwarts met wits. Een gezellig badpak. Gelukkig is het sale en kostte het me de helft van de prijs.
‘Ik geef u toch een onderhoudsadvies mee’, zei de verkoopster, ‘maar als u al 20 jaar hetzelfde badpak draagt, zult u wel weten hoe u het moet onderhouden’.
Ik legde nog even uit dat ik nooit een badpak droeg. Omdat ik te dik was. En dat het daarom 20 jaar geleden was. De mevrouw van de lingeriezaak moest lachen.
‘Oh God’, zei ze, ‘nou, je kan het goed hebben nu hoor’.
Ik weet het wel ja, dat zo’n mevrouw dat hoort te zeggen. Ik vond haar toch lief.

Toen ik thuiskwam zocht ik in mijn kasten. Het tijgerprint badpak had ik nog. Ik trok het aan en het bleek te groot.
Het had ook echt niet meer gekund. Een tijgerprint, haha! Reuze sjappie en ultra-ordinair.
Ik leek een uit de kluiten gewassen mevrouw Veerkamp. Met dikke witte benen.
Alleen de gouden sieraden misten nog.