Tweeëntwintig jaar geleden stapte ik voor het laatst in een vliegtuig. Ik was in Tanzania met Moraal. We vlogen terug naar Nederland. Ik slikte Lariam en was daardoor zo paranoïde als de pest. Buiten dat, ging ik kapot aan heimwee en had me op de heenreis al laten verzekeren dat we na de landing op de terugreis metéén door naar huis zouden gaan.

We zouden nérgens nog 1 druppel koffie drinken. Of lunchen. Of een picknick of whatever.In m’n dromen werd elke nacht iemand die ik liefhad vermoord of vermist. Eerst pa en ma, daarna m’n broers en daarna waren alle vrienden aan de beurt. Badend in het zweet werd ik elke nacht wakker onder de klamboe. Tussen de huilbuien door probeerde ik er het beste van te maken. Jullie snappen dat m’n geluk niet op kon toen het toestel van KLM richting Nederland ging.

Dat was m’n allerlaatste vlucht. Ik had het gezworen op alles wat ik liefhad. Nooit, maar dan ook nóóit zou ik meer zo ver van huis gaan. Nooit.

De heimwee werd erger met de jaren. Het idee dat ik van huis moest, al was het maar één nachtje, maakte me ziek. Ik had last van m’n rug, m’n buik, darmen, hoofdpijn, misselijkheid en ik verzon smoesjes om niet te hoeven gaan. Ik had huilbuien en waanideeën. Nachtmerries ook.
Regelmatig heb ik leuke uitstapjes als Lowlands of een weekendje weg gecanceld. De plannen leken altijd leuk, maar als puntje bij paaltje kwam dan blokkeerde ik aan alle kanten en zegde ik af.
Op het laatst werden zelfs helemaal geen plannen meer gemaakt. Beter voor ons allemaal.

Heimwee hebben is geen probleem. Ik vermaakte me prima. Het idee dat ik nooit meer op vakantie zou gaan maakte me gelukkig. Het was algemeen geaccepteerd. Lien gaat niet meer mee. Alleen Moraal, volhardend als ze is, bleef het proberen.
‘Ik wil zo graag een keer naar Barcelona met jou’, zei ze altijd. Dan moesten we allebei heel hard lachen. Ergens wel kak natuurlijk. De wereld is mooi en ik zou het alleen maar uit de boekjes beleven. Toch jammer.

En toen kwam Lief in m’n leven. Hij woont in Limburg. Elke avond in mijn eigen bed slapen was een leuk idee, maar niet reëel.
Ik besloot er wat aan te gaan doen. Ik was erg sceptisch maar ik onderging hypnotherapie. Na 3 pittige behandelingen bleef ik zonder problemen logeren bij Lief en ben ik zelfs weer enkele weekendjes weggeweest. Onze eerste zomervakantie vorig jaar ging naar Zuid-Frankrijk en afgelopen jaar zijn we ruim 2 weken in Kroatië geweest. Zonder maar één centje pijn.

‘Ik wil zo graag een keer naar Barcelona met jou’. Het leek altijd een utopie.
Toch stap ik zometeen, om 07:00 uur om precies te zijn, na 20 jaren weer in een vliegtuig.
Moraal en ik gaan naar Barcelona.

En er is stress hoor. Of m’n haarlak mee mag. En of m’n tas voldoet aan de eisen van handbagage. En hoe dat dat moet als we daar aankomen. Moraal heeft stiekem alles al geregeld. Wat een schat is het toch!

Vanmiddag zit ik aan de sangria.
Dan weten jullie dat.