Afgelopen 1 november waren we 2,5 jaar samen; mijn allerliefste en ik.
Na een gezellig feestweekendje weg dacht ik dat Lief wel klaar was met de cadeautjes. Maar er zat nog wat in de pijpleiding. Ik moest nog even wachten; het was nog niet helemaal klaar.

‘Je zult het wel niks vinden’, zei hij.
‘Waarom koop je het dan?’ vroeg ik.
‘Omdat ik het vet vind’, zei hij. En toen moest hij lachen.
Ik haat dat. Van die aangekondigde verrassingen. Bah.

Een paar dagen later stond hij voor m’n neus. Met een levensgrote poster.
Ik was het onderwerp. Of liever: het lijdend voorwerp.

Ik zag mezelf. Ik lag te slapen op het bed van een hotelkamer. Ik had gelukkig m’n kleren aan en zag alleen maar m’n dikke reet en m’n dikke bovenarm en vooral een enórme hand die ongeveer de helft van de foto beslaat. Absurd gewoon. Niet te doen.

‘NEE!’ riep ik verontwaardigd uit. ‘OH NEE!’ ‘Oh die hand! Oh het lijkt wel een klauw!’ ‘Oh hemel, nee die ga ik echt niet ophangen. ECHT NIET!’

‘Ik wist wel dat je het niks vond.’ Lief herhaalde zijn voorspelling nogmaals. Ik beaamde het. ‘Die hand, Schat! Dat kán toch niet!’ Ik moest bijna huilen.
Ik heb al m’n hele leven een beetje een grote-handentrauma. Die heb ik van papa. Net als m’n grote voeten. En juist die handen, of nou ja, één ervan, prijkt als een grote opengebarsten puist op een kin op de foto.

Lief probeerde me gerust te stellen. ‘Maar kijk  nou eens goed, kijk eens hoe mooi het licht is. En hoe mooi je haar oplicht. En dat plekje daar, onder je nagel. Kijk eens hoe prachtig je billen omhoog liggen. Die contrasten, zo gaaf. Je donkerblauwe nagellak tegen de witte lakens. Het raam is overbelicht, jij bent bekant onderbelicht. En je hand. Die komt zo mooi uit!’ Lief was euforisch. ‘De hand lijkt een beetje op die van Adam in de Schepping van Adam.’ Hij bedoelde het goed. Maar het huilen stond me steeds nader dan het lachen.
Lief was ooit eens professioneel fotograaf. Hij heeft er verstand van.
Maar ik zag alleen De Hand. Die gruwelijke klauw.

Kijk. Normaal gesproken kan ik een wel van een fout cadeau afkomen. Ik kan het per ongeluk laten vallen, of in de garage neerzetten, of weggeven aan iemand die het wél leuk vindt, of  het gewoon  kwijtraken.
Dat was bij dit cadeau wat lastiger. Ten eerste kreeg ik het van m’n vriendje die toch een paar keer per week aanwezig is in mijn nederige stulpje. Ten tweede is het een nogal huge formaat poster. A1 om precies te zijn. Dat is 59,4 x 84.1 cm.
Die hand is ongeveer 31 x 41 cm. Joehoe! Dat past niet eens op een A4-tje.

‘Geef het een kans’, zei lief. ‘Je moet er gewoon heel lang naar kijken. Dan is hij écht heel mooi.

Misschien moest ik me niet zo aanstellen. Misschien moest ik het maar een kans geven. Misschien moest ik er gewoon even naar kijken. Misschien valt het allemaal wel mee.

Gistermiddag kochten we een lijst.
Geheel tegen m’n principes. Ik vind het stom als mensen iemand op groot formaat in huis ophangen. Laat staan als ze zelf het onderwerp zijn.
En nu hang ik dus levensgroot in mijn slaapkamer.

Als ik ernaar kijk en denk dat het iemand anders is, dan gaat het nog wel. En als ik bedenk dat het een supergezellig weekend in Brussel was, dan komen er nog leuke herinneringen naar boven ook. En ja. Het haar is mooi. En het licht. En zo.

Maar die hand mensen. Echt.