Toen ik Lief leerde kennen, bleek al snel dat we samen een soort Queen-aversie hebben. En dat er véél meer muziek is die we niks vinden. Regelmatig zet een van ons de radio demonstratief op een andere zender. Al vroeg in onze relatie zijn we dan ook begonnen aan het Kakkerige Kaklijstje. Dat is een lijstje met muziek die we afzetten als het op de radio is. Een lijstje met platen die we nooit aan zullen vragen bij de DJ. Een lijstje met nummers waar we bozig, naar, vervelend of misselijk van worden.
‘Hotel California’ van de Eagles staat met stip op 1.

Celine Dion staat er uiteraard in. En ‘Brothers in Arms’ van Dire Straits. Ik zal jullie de verdere inhoud van de lijst besparen.
Lief en ik kunnen lekker mopperen op muziek. Zeker nu de top2000 begonnen is. ‘Welke mensen stemmen nog op dit nummer?!’ We roepen het verontwaardigd uit. We begrijpen het gewoon niet.

Ergens in het Kakkerige Kaklijstje staat ook: ‘Bijna het gehele oeuvre van Queen’.  Maar we bedoelen eigenlijk de toppers ‘We Will Rock You’ en ‘Bohemian Rhapsody’. Wat heb ik een hekel aan die twee nummers. Elk jaar is het opnieuw een desillusie als de lijst bekend wordt en ‘Bohemian Rhapsody’ alwéér op 1 in de Top2000 staat.

De twee oudsten van Lief waren naar de Queen-film geweest. Ze zijn 12 en 15 en waren allebei onder de indruk. In de dagen na het bioscoopbezoek werd er luidruchtig gezongen. Queen staat weer regelmatig aan. Of op. Het liefst in de auto en dan heel hard. De achterbank ontploft. We Wil Wok Joe.
Lief en ik horen het lijdzaam aan. (Nee hoor; het is wel grappig. Het zijn leuke kinderen en Queen heeft ook best 3 of 4 leuke liedjes gemaakt.)
Lief opperde tussen neus en lippen dat hij de film ook wel wilde zien. Gewoon om mee te kunnen praten. Je moet een béétje weten wat ze bezighoudt he?

De kerstdagen waren achter de rug. We verveelden ons. Kolonisten van Catan hadden we wel gehad. We hadden al een aardig potje geNetflixt en we struinden internet af. Er was geen bal te doen. Nergens. Geen leuke bandjes of ander amusement. Lamlendig lagen we op de bank.

‘Zullen we dan maar naar de Queen-film gaan?’ Ik schrok eigenlijk van m’n eigen woorden. Wij. Queen-haters avant la lettre. Lief keek me enigszins verbaasd aan.
Ik zocht enige verantwoording. ‘Nou… De kids vonden hem leuk, toch? En dan zijn we ff van de straat’.
We reserveerden kaarten en maakten ons klaar voor een avondje bioscoop.

We haalden cola en sinas en een zak chips.
De film begon. Fat Bottomed Girls knalde de bioscoop in. ‘Oh dit vind ik een lekker nummer!’ Ik riep het bijna euforisch uit.
‘Dat mag je nog 3 keer zeggen vanavond’, zei Lief met een lach. Ik geloofde niet dat het ging gebeuren. Maar het tegendeel was waar. Ongelooflijk.

Ik was 2 uur en 15 minuten geboeid. Zelfs de scenes waarin ‘We Will Rock You’ en ‘Bohemian Rhapsody’ zaten, waren leuk. De film is ongelooflijk goed gecast. Er zit humor in. Ik kwam erachter dat er veel meer leuke nummers van Queen zijn dan de 2 van het Kakkerige Kaklijstje. Ik wist het stiekem misschien wel hoor. Maar ik had het weggestopt. Verbannen, ergens naar m’n onderbewustzijn. Daar ben ik goed in.

Beter, leuker en fijner dan gedacht dus. Queen is zo erg nog niet.
Het was een heerlijke avond.
En zoals altijd bij een goede film, bleven we zitten tot de hele aftiteling voorbij was.

(In 2013 schreef ik een column over de Top 2000. Als je je toch kapot verveelt en wérkelijk niks beters te doen hebt… klik hier)