Het floepte er ineens uit. We lagen op de bank.
‘Ik wil eigenlijk stoppen met roken’.
Lief keek me een beetje verbaasd aan. Het werd stil. En na een paar seconden zei hij: ‘Dan doe ik met je mee’.

Dat vond ik fijn. Want stoppen met roken terwijl de Liefde van je Leven gewoon doorpaft is natuurlijk de hel op aarde. En dingen zijn gemakkelijker als je het niet alleen hoeft te doen.
Lief vroeg naar het ‘waarom eigenlijk’.

Ik vertelde over Wanda de Kanter. Ik kende haar niet. Ze is longarts en anti-tabaksactiviste en ze was op TV. Ze had het over de eerder goed bewaarde, maar inmiddels uitgelekte bedrijfsgeheimen van de tabaksindustrie.
Normaal zet ik programma’s met longartsen of kanker af. Ik vind het akelig. Ik wil het niet zien.
Enerzijds word ik er bang en verdrietig van. Stel dat ik die ene van de vier mensen ben die z’n pensioen niet haalt door roken?
Anderzijds word ik er moe en recalcitrant en obstinaat van; dat belerende vingertje. Ik kan er niet zo goed tegen als iets of iemand zegt dat ik iets niet mag. Dat de overheid voor mij dingen beslist. Vind ik echt heel stom.

Ik vind mezelf best wijs en verstandig. Ik weet heus dat het slecht is. Dat je ziek kan worden. Dat het stinkt. En dat het duur is. En ik had heus al gedacht aan stoppen met roken. Al 100 keer. Toen je ineens nergens meer mocht roken en je als een paria buiten moest gaan staan in de kou. Toen leeftijdgenoten kanker kregen. Toen de prijs een pakje sigaretten wéér verhoogd werd. Toen de kinderen van Lief voor de zoveelste keer niet al te subtiel hun ongenoegen uitten. Toen oom Tinus ziek werd. Toen ik zelf met ‘onrustige cellen’ naar de gynaecoloog moest.
Maar ik dacht dat stoppen te moeilijk was. Dat ik dat niet kon.
En zoveel rookte ik toch niet? En het was ook lekker. En gezellig. En rustgevend. En vooral soms nodig. En goed voor de economie.

‘Dan stoppen we morgen’, zei Lief rigoureus.

Ik schrok me rot. Ik wilde me voorbereiden. Ik wilde lezen over afkickverschijnselen en slagingspercentages. Ik wilde een app installeren. Ik wilde m’n voorraad nog even oppaffen.
Ik wilde aftellen tot de dag dat het zover was. Ik wilde vooral niet morgen al stoppen.
No way!

Een kleine week later waren we er klaar voor.
We rookten allebei nog 1 sigaret. De peuk plakten we op een kartonnetje. We schreven de datum erop.
We gooiden de pakjes sigaretten die we her en der nog hadden liggen in de vuurkorf.
Lief hypnotiseerde mij en ik hem.

Het was een intensief weekend. We deden alles wat we normaal deden mét sigaretten nu zonder. Praten, drinken, autorijden, op stap, naar een bandje kijken, seks en ruzie maken. We speelden Catan en keken TV. Er was amper behoefte aan een sigaret. Of jawel. Héél soms. Héél even. Maar dat was zo weer weg.

Er was wel iets geks. Op zaterdagochtend begon ik te huilen.
Als een labielo snotterde ik in twee dagen een volle doos tissues weg.
Volgens Google omdat ik afscheid genomen had van een goede vriend.
Ik was in de rouw.

Ruim 23 dagen geleden maakten we onze laatste peuk uit.
Volgens de app is ons leven al met 2,5 dag verlengd. Boffen wij even!
Ongelooflijk. Dat wij dit doen. En kennelijk ook kunnen.

Voorlopig gaan we even door met stoppen.
So far, so good.