Ik was een meisje met -8 en -9 en een hele dikke grote kunststof bril. De ‘slijptechnieken’ waren nog niet heel vergevorderd toen ik acht jaar oud was. Ik had zo’n bril, die je nu in de carnavalswinkel kan kopen. Waar je héle kleine oogjes in krijgt. Voor lul en Echt. Niet. Sexy.

Ik ging naar de middelbare school en wilde lenzen.
Mijn ouders vertrouwden dat niet echt. Ik was slordig, raakte alles kwijt en hoe in ’s Hemelsnaam zou dat dat moeten met lenzen? Ik moest eerst een poos laten zien dat ik zuiniger met ‘dingen’ om kon gaan.
Dat lukte niet echt. Ik heb het een jaar geprobeerd. Ondertussen waren m’n glazen zo zwaar geworden, dat de bril steeds van m’n neus schoof. Het was zielig gewoon.
Toen m’n volgende nieuwe bril op de agenda stond, gingen m’n ouders toch overstag.
Ik kreeg harde lenzen. Hoera. Dat zag er een stuk leuker uit.
Het eerste wat ik deed was een zonnebril kopen. En mascara.

Toen ik 26 was, had ik heel veel last van m’n ogen. Ik had hoofdpijn en ik kon m’n lenzen niet lang inhouden.

Ik dacht dat ik een soort van allergisch was geworden voor m’n lenzen. Misschien omdat ik ze schoonmaakte met Dreft afwasmiddel en ze bewaarde in Spa Rood?

Ik had weer een gezellige dikke bril gekocht voor de avonden.
Op een dag besloot ik m’n ogen dan maar te laten laseren.
Een kort onderzoek van de oogkliniek wees uit dat ik niet genoeg hoornvlies had.
Er was gelukkig een alternatief. Het kostte ‘maar’ 5000 euro.
‘Ja, het is veel geld’, zei de oogarts. ‘Maar ja, wat kost het om je hele leven nog brillen of lenzen te moeten aanschaffen’?
Hij had een punt. Ik besloot het te doen.

Het was de hemel op aarde. Ik zag weer blaadjes en boomschors aan de bomen zitten. Ik miste nooit meer een afslag op de snelweg omdat ik nu wél kon zien wat er op de borden stond. Arendsogen had ik. Ik zag alles. Alles! Weet je hoe fijn dat is?
‘Je krijgt wel staar’, had de oogarts gezien in het onderzoek.
‘En je moet natuurlijk wel gewoon een leesbril als je ouder wordt’.
‘Ja, oké’, dacht ik toen, ‘als ik ouder ben. Dat duurt nog wel even.’

Dat ‘even’ bleek ongeveer 20 jaar.
Ik merkte het al een poosje. Of nou ja, eigenlijk al een paar jaar. Ik kon alles nog gewoon lezen hoor. Als ik de tekst of m’n telefoon wat verder weg hield. En als ik wat vaker en intensiever knipperde. En als ik wat meer bij het raam ging staan. Of een lamp aandeed.

Op 29 december was ik op een feestje. Daar waren allemaal oudere mensen. Die zagen dat ik ‘moeilijk’ deed toen ik iets wilde lezen. Oudste Nicht (3 jaar ouder dan ik) vertelde dat ze al járen een leesbril heeft. Ander bezoek zei dat ik ‘niet moest uitstellen hoor! Want ‘ast noddig is, ist noddig’.

Ik dacht er twee dagen over na.
Op de laatste dag van 2019 heb ik een leesbrilleke gekocht. Bij het Kruidvat. Voor €3,99.
En ik ben er blij mee mensen. Maar écht.