Elk jaar sluiten we met leerjaar 2 het schooljaar af op Aquabest. En elk jaar is het een beetje sport van de stoere, sterke mannelijke collega’s om de vrouwen in het water te gooien. Jawel, de meesters tegen de juffen. Sinds een paar jaar zou daar een #metoo-label aan hangen, maar daarvóór was dat echt niet het geval. Het was leuk. Voor leerlingen, maar heus ook voor de docenten.
Nou ja, sommigen dan.  

Niet voor mij. Ik haat dat in-het-water-gegooi. Ik heb geen zin in gehaffel. Niet aan mijn lijf komen.
Ik heb daar een soort overlevingsstrategie voor bedacht; héél lelijk kijken. De focus leggen op andere dingen. Leerlingen die gestoken zijn door wespen of zo. Of als surveillant in de verblijfsruimte rondlopen, ver van het water waar de horror plaatsvindt.
Niet lachen om de dreigende mannen en al helemáál niet roepen: ‘Oh nee! Nee! Hihi, Nee ik wil er niet in!’ en vervolgens heel hard lachen.
Nog nooit was ik één keer in het water terecht gekomen. Nog nooit. Uitstraling heet dat.  

Tot een paar jaar geleden. 
In dat jaar zou iedereen een nat pak halen, dus óók juf van Rijen. Geen smoezen, geen excuses. Met vier man kwamen ze, als ware het monsters, op me afgestormd. Een paar gymdocenten, die van handvaardigheid en die van Engels. Ik wilde écht niet dus ik spartelde en gooide mijn hele gewicht in de strijd. Niets leek ze te deren.  

Toen bedacht ik me ineens dat die ene gymleraar ooit eens had laten vallen dat hij wel eens in een verhaaltje van Ferme Vrouw terecht wilde komen. Want ja, als je door háár benoemd bent, dan heb je het wel een soort van ‘gemaakt’ of zo. Dan kun je vredig sterven. Ik snap dat wel.
Terwijl ik door vier man, aan elk been en elke arm één, richting het water gedragen werd, schreeuwde ik: ‘Als ik niet in het water hoef, schrijf ik een verhaaltje over jou!’ Hij vond het een goede deal. Iedereen liet los en ik kon opgelucht ademhalen.  

Nooit schreef ik een verhaaltje over de beste man. Elk jaar werd ik er wel subtiel aan herinnerd, daar aan het water van Aquabest. En elk jaar beloofde ik om nu écht een column te wijden aan die ene gymleraar. En zo ontsprong ik elk jaar de waterdans.  

Vandaag is ongeveer de láátste kans om een verhaaltje over hem te schrijven. Die ene gymleraar. Die zo fantastisch is met onze leerlingen. Die altijd precies de goede dingen kan zeggen. Die altijd voor iedereen klaar staat. Die ene. Met het hippe knotje op z’n hoofd. Die altijd tosti’s bakte tussen de middag. Ja, die!

Want volgend jaar rond deze tijd, als we weer onze laatste schooldag hebben, dan is hij er niet bij.
Dan werkt hij op een andere school als teamleider. Daar mogen ze in hun handjes klappen.  

Matthijs, ik wens je veel succes en geluk en alles en ammel.  Ik hoop voor jou dat ze een tostiapparaat hebben.
Potverdorie, wat zal ik je missen!