‘A night to remember’, stond er op de poster. De verwachtingen waren hooggespannen.
De Twittermeisjes, Moraal en ik. Onze allereerste Ladies night.
Laat ik voorop stellen dat we een prima avond gehad hebben. Welkomstproseccootje, de rosé was lekker, goed gezelschap.
Maar oh, oh, oh… de teneur… twee minuten na binnenkomst hadden we het al gezien: Houtje-touwtje.
Er waren vrouwen van allerlei pluimage. Jong, wat ouder, en oud. Er was een groepje ‘moeders van het voetbalelftal’, en veel vriendinnenclubjes, of moeder/dochters, nichten of zussen. Nou ja, elke combinatie van vrouwen die je kan bedenken was aanwezig.
Veelal gewone vrouwen. Weinig opsmuk. Gelukkig.
Oh. En er waren ook een paar mannen. Die zouden zich moeten schamen. Op een Ladies night horen geen mannen. Schuimbekkend wachtten ze op de lingerieshow.
Er stond een armoedig catwalkje. Drie podiumelementen. Aan de zijkant mooi afgerokt maar bovenop niet bekleed. Je zag hoe het afrokdoek van de zijkanten vastgeplakt zat met Gaffa-tape. Jammer. Beetje boerenschuur-achtig. Slordig. Wannabe. Dorps. Ja. Houtje-touwtje dus.
Echt hoor, iedereen heeft z’n stinkende best gedaan. In een goed verlichte hoek waren kappers en visagistes druk in de weer om te laten zien wat ze konden. Live kon je aanschouwen hoe modellen voorzien werden van harde krullen, vlechten en opgeschoren koppies. De nieuwste glittermake-up werd aangebracht. Enig.
De modeshow was een beetje een afknapper. Kleding was oké, lingerie ook.
Gelukkig spoorden we ook bij de dunne modellen her er der een cellulitisputje. So far so good. Een model had een hele lap tekst in haar flanken getatoeëerd. Dat leidde de aandacht een beetje af. Ik weet tenminste niet meer wat ze aan had.
De catwalk was slecht uitgelicht. De bovenkant van de modellen was af en toe nog wel te zien, maar waar het om ging, de kleding en lingerie, viel in het niet omdat het te donker was. Veelal bewegende discolichten die geen seconde stilstonden. Gemiste kans.
Ik heb best wel wat modeshows gezien. Op TV en in het echt. Maar dan is iedereen stil. Dan zit het publiek op stoelen en kijkt aandachtig wat er te zien is. Dat was hier niet. Ik kreeg een beetje meelij met de modellen. En met de presentatrice.
De vrouwen hadden het te druk met bijkletsen en daardoor was er weinig aandacht voor de modeshow. Moraal voelde zich natuurlijk geroepen om te applaudisseren. (‘Ja, anders is het zo zielig voor die modellen’) Een enkele vrouw volgde haar voorbeeld. Maar het applaus viel weg in de muziek en het geroezemoes van het publiek.
We werden om de haverklap opgeschrikt door het gruwelijke gekraak van de microfoon.
Omdat het zo onrustig was, en de muziek hard stond, ging de presentatrice harder praten. Niet bevorderlijk voor de show. De pauzes tussen de verschillende showrondes duurden lang. We hebben ons niet verveeld hoor, maar de vaart zat er niet echt in.
De show-stopper was bruidslingerie. Erg mooi. Het model met getatoeëerde flanken was populair. Ze mocht het maagdelijk witte lingeriesetje showen. Naast haar stond de uitbater van een lokale kroeg in een boxershort met een classy slipjas en hoge hoed. Grappig gedaan.
En toen gebeurde het. Het was ongeveer het hoogtepunt van de avond. Het bruidsboeketje werd, zoals het hoort, door het bruidje naar achter gegooid. 1314 was de gelukkige. Ze ving het boeket. Iedereen was blij. Behalve 1314.
De exquise hapjes waren heerlijk. Forelmousse, wrapjes, kipkerriesalade en bitterballen. Complimenten voor de kok. Al een paar dagen gonsde het gerucht dat Roy Donders zou komen. Die was er niet. Maar er waren wel ‘Roykes’. Dat zijn worstenbroodjes met spek erop. En daar werden wij gelukkig van.
Uiteraard was er de beloofde loterij. Tig bonnen van allerlei winkels, paraplu’s van Chantelle, een verwenarrangement voor 10 personen en meer van dat soort prijzen. En ‘shaping-gel’. Wat het precies is, weet niemand. We twijfelen nog of je lichaam er mooier van wordt, of dat je het in je haar moet smeren.
Zoals vaker bij loterijen, gingen daarna veel vrouwen naar huis. Want bij de exit stonden de goodiebags klaar.
En toen schrokken we een beetje. De graaicultuur stak ineens gruwelijk de kop op. Er waren vrouwen die met meerdere tasjes naar huis gingen. Sommige vrouwen haalden bonnen of goodies uit tasjes, die ze dan in hun eigen tasje stopten. Het was bijna vechten. Veel tasjes hadden dus niet meer de inhoud die ze hadden moeten hebben. En niet om de inhoud hoor, maar het is wel treurig, zielig en triest.
Nou. En toen werden we de tent uitgeveegd. Voor de vorm graaiden we nog een goodiebag mee. Of nou ja, wat er nog van over was. Door de hebberige, graaiende vrouwen werden we toch wel heel nieuwsgierig. Wat was er zo geweldig? Vanwaar de wissels en het gewinkel? De inhoud was eigenlijk gewoon te verwachten. Veel kortingsbonnen, een craquelé etuitje (maar dan van plastic, en bij 4 van de 5 exemplaren deed de rits het niet), een keycord, en een spiegeltje voor in de tas. Dat was alles.
Geen klapstukken of toppers.
Dolly en Moraal hebben de aandacht van Tai-Chi en Mindfulness. 1314 moet trouwen. En ik… ik stond erbij en ik keek ernaar.
We hadden veel lol, dat wel.
Maar volgende keer zoeken we wat anders voor een Tweet-up.
Het was mijn eerste Ladies night. En waarschijnlijk ook meteen de laatste.
A night to remember. Dat dan weer wel.
