Soms krijg je een uitnodiging. Dan moet je een datum vrij houden. ‘Wat we gaan doen, is een verrassing’, staat er vaak op.
Eerst word ik kwaad, en daarna wil ik afbellen of me in ieder geval niet inschrijven of opgeven. Verrassingen zijn stom als ze van tevoren aangekondigd worden. Een verrassing die van tevoren aangekondigd wordt, is een hel. Zeker voor iemand die zo nieuwsgierig is als ik. Hoezo verrassing? Frustratie! Dat is het. Ik kan er gewoon niet tegen. Verrassingen zijn leuk voor kinderen. Om ze zoet te houden. Maar niet voor mij. Ik word er chagrijnig van. Nukkig. Bokkig.
Een verrassing is pas een verrassing als je er direct mee geconfronteerd wordt. ‘Een onverhoedse aanval’ zegt de Dikke van Dale.
Binnenkort is het weer neven- en nichtendag. Dat is in het leven geroepen toen Opa doodging, zo’n 13 jaar geleden.
De neven- en nichtendagen tot nu toe waren goed. Gezellig. Maar echt. Met een quiz, bitterballen, bier en wijn. En karaoke, tot diep in de nacht. Bijkletsen met mensen die je te lang niet hebt gezien. De moeite waard. De laatste was het toppunt. Iedereen was dronken. Opa zou zich omdraaien in z’n graf.
Een paar weken geleden viel de uitnodiging op de mat.
‘Wat we gaan doen is nog een verrassing. Maar breng je wandelschoenen en je kroegschoenen mee’.
Duh.
Wandelen dus. Maar waar? En hoe lang? Gaan we in het bos? Door de modder? Over de harde weg? En is het met vragen en opdrachten? Of is het met een gids? En als het regent, gaat het dan toch door? Moet ik die kroegschoenen in een tasje meenemen? Of is een rugzak beter? Of worden die schoenen verzameld en met de auto ergens heen gebracht?
Te veel vragen. En ik wil antwoord.
Daarna naar de kroeg dus. Maar waar? Kan ik op de fiets? Moet Oomlief weer vragen of hij kan taxiën? En gaan we nog eten tussendoor? En waar dan? En is dat dan vlakbij de kroeg? Kunnen de wandelschoenen uit tussen het eten en de kroeg?
Met veel moeite wachtte ik even af. Wellicht zou er op Facebook wel iemand gaan zitten vissen. Ik heb meer nieuwsgierige neven en nichten.
Maar niks. Er kraaide geen haan naar. Kennelijk vindt iedereen het prima, zo’n verrassing.
Een paar dagen later kwam een aanvullend bericht: We moeten om 13.00 uur in een lokaal café zijn. Wie een alcoholisch drankje prefereert kan op de fiets komen. We beginnen met koffie en gebak. En daarna tot 1800 uur niks meer.
… Niks meer? Ook geen drank? Of bitterballen?
Eerlijk. Toen ik de neven- en nichtendag moest organiseren heb ik ook gezegd dat we de activiteit geheim wilden houden. Van de 11 neven en nichten hebben er 6 gebeld. Die wilden allemaal weten wat we gingen doen.
Ik zei dat het écht geheim moest blijven… maar wat u niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet. Dus ik vertelde zonder problemen dat Grote Broer en ik een pubquiz in elkaar hadden gedraaid. En wellicht is dat gewoon doorgeluld. Maar dat snap ik. En dat is niet erg. Ik zou het zelf ook doen.
Ik twijfel al een paar dagen. Zal ik nog even gauw de organisatie bellen? Even kijken of ik nog wat informatie kan lospeuteren? Dan weet ik wat we gaan doen. Dan ben ik een stuk gezelliger. Misschien beter voor ons allemaal. Ik ga natuurlijk gewoon mee. Sterker nog: ik heb me al opgegeven. Want het gezelschap is te leuk.
Aanstaande zaterdag is het zover.
En wat we gaan doen, dat is dus een verrassing.
Iets met wandelschoenen en kroegschoenen.
