Ongeveer tien jaar geleden had ik twee nablijvers.
Het waren serieus leuke leerlingen. Twee grappige mannekes bij elkaar. Voor het gemak zullen we ze Jeffrey en Rodney noemen.
Ze hadden geen straf, maar ze hadden hun huiswerk niet af. En dat moesten ze na school even in orde maken.
Ze kwamen zich braaf melden aan het einde van de dag. Geen gemopper of gezeur.
Ik zei dat de jongens even konden gaan zitten. Ze moesten hun boeken pakken. Terwijl ze wat rommelden in hun tas, op zoek naar de juiste boeken, ging ik met m’n achterwerk op een tafeltje zitten. Ik wilde uitleggen wat ze precies moesten gaan doen.
(Ik was overigens 20 kilo zwaarder dan ik nu ben, dat moet ik er even bij vertellen.)
De jongens keken elkaar aan, en ze moesten lachen.
‘Wat is er zo lollig?’ vroeg ik.
‘U moet niet zo op tafel gaan zitten juf, want meneer S deed dat vorige week ook, en die is er doorheen gezakt’. De jongens moesten lachen toen ze daaraan terugdachten.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het eruit gezien zou hebben. Het moet grappig geweest zijn. Meneer S gaf economie. Hij was niet zo groot, had een klein bierbuikje en was af en toe aan de lijn. Hij was in mijn beleving écht niet dik of zwaar.
‘De tafeltjes zullen wel geen bijster goede kwaliteit hebben’, dacht ik nog.
Jeffrey ging verder. ‘Ja, en dan eh… met uw… eh… Ja. Kijk juf. U bent nogal eh…’ Hij doelde op mijn grote lijf en m’n dikke kont. Maar ik liet hem even fijn zweten.
‘Ja?’ Zei ik vragend. Alsof ik hem niet begreep.
Jeffrey kreeg een rood hoofd. Hij kwam er niet goed uit. Wilde me niet kwetsen maar de boodschap was, hoe dan ook, confronterend.
‘Nou’, hakkelde Jeffrey, ‘u bent nogal een beetje, ehm… ja.. een beetje groot. Zeg maar. Een beetje dikkig’.
‘Dikkig?’ vroeg ik.
‘Dikkig…’ Ik herhaalde het woord langzaam en stellig.
Het hoofd van Jeffrey werd roder en roder. Hij begon te stotteren. Het was eigenlijk zielig.
‘Nou ja’, zei Jeffrey. ‘Dik eigenlijk. Gewoon Dik’.
Rodney kon het niet aanzien. Die zat daar met plaatsvervangende schaamte. Hij zakte verder en verder onder zijn tafel.
Hij probeerde nog te redden wat er te redden viel…
‘Nee, Jeffrey’, zei Rodney, ‘de juf is niet dik. Ze is gewoon caloriegevoelig!’
