Moraal en ik hadden de Bonte Avonden van ons Dorp al jaren geleden afgezworen.
Tot een paar jaar geleden was het THE place to be. Als je niet naar de Bonte Avonden was geweest, dan telde je niet mee. Het hele dorp sprak erover. Het was altijd in no-time uitverkocht.
Dus braaf draafden we op. We lagen in de rij voor kaarten. Geen stoelnummers, dus wie het eerst komt, die het eerst maalt. Alles voor een goede plek.
Een paar jaar geleden waren we te laat voor kaarten. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Wat nu? Iemand bedacht dat we ons als vrijwilliger aan konden melden. Dan konden we er toch bij zijn.
Alles voor de Bonte Avonden. Dus we gaven onze telefoonnummers door.
We mochten worsten verkopen. Worsten ja. Uit een blik. In een kraampje.
Na een uitgebreide instructie konden we aan de slag.
We waren natuurlijk goed voorbereid. We hadden ons leuk verkleed. Iets te diep decolleteetje. Want seks sells. We besloten het viswijf in ons los te laten, en begonnen een vriendelijke, doch lichtelijk agressieve verkoop. We riepen dat we de heerlijkste worsten hadden. En dat de ketchup en mosterd gratis waren.
Worsten verkopen is niet voor iedereen weggelegd. Het is een soort roeping. Je moet één zijn met de worst. Meelachen om grappen die niet leuk zijn. ‘Wilde gij mènne worst ruile tegen de jouwe?’ of: ‘Wilde gij een stukske van mènne worst pruuve?
We deden braaf alsof we het oprecht grappig vonden. Daarna keken we elkaar veelbetekenend aan.
De worstenomzet dat jaar was goed. Heel goed. De Mevrouw van de werkgroep Horeca was tevreden. Ze vroeg of we het jaar erop weer mee wilden doen. Nou. Dat wilden we wel.
Het programma boeide ons al een paar jaar niet meer. Maar worsten verkopen deden we graag.
We werden ‘de Worstenmeisjes’.
Drie jaar lang zaten we in de kraam. Drie jaar lang een top-omzet. Maar toen we het jaar erop ons wéér aanmeldden, zijn we niet teruggebeld. Bij navraag bleek dat ‘de taak al vergeven was aan iemand anders’. Iemand anders? Huh? Het was niet eerlijk.
Wat hadden wij verkeerd gedaan? Hoezo: ‘We hebben al iemand anders?’
Diep teleurgesteld waren we. En boos. Héél boos. Zó boos, dat we besloten hebben nooit, maar dan ook nóóit meer naar de Bonte Avonden te gaan.
Ik heb niet het idee dat we nog wat gemist hebben al die jaren. Tenminste, van het programma.
Maar we misten de worsten. Wij. De worstenmeisjes.
En toch zijn we dit jaar voor het eerst weer bij de Bonte Avonden geweest.
Daar was een hele goede reden voor.
Maar dat is weer een ander verhaal…
