Afgelopen vrijdag was onze laatste schooldag. Zoals altijd is er dan een plenaire bijeenkomst.
Meneer de Directeur maakte een mooie Prezi. Hij vertelde over het afgelopen schooljaar. Wat we allemaal gedaan hebben. Over de positieve reacties van ouders van leerlingen die onze school verlaten hebben. De nieuwe ontwikkelingen en de stand van zaken. En over de dingen die nog komen gaan.
Hij had een mooi filmpje gemaakt met foto’s van het hele team. We hadden samen een flinke klus geklaard. Hij bedankte ons voor onze inzet, betrokkenheid, collegialiteit, inbreng en plezier.
Dat doet hij goed, onze Directeur.
Aan het einde van dat plenaire overleg wordt ook altijd afscheid genomen van collega’s die ons gaan verlaten. En dit jaar was dat echt een aderlating.
Collega’s die we eigenlijk niet kunnen missen moeten en gaan weg. Moeten ja. Omdat ze het goede papiertje niet hadden. Maar ze hebben wel de goede capaciteiten. Bevlogen collega’s die op een geweldige wijze met onze leerlingen kunnen omgaan. Die eruit halen wat er in zit. Die zorgen dat ze op hun gemak zijn en uitgaan van wat ze kunnen, en niet wat ze niet kunnen. Collega’s die echt iets in te brengen hadden. Met verstand van zaken. En gevoel voor humor. Fijne mensen die ons team zo waardevol maakten.
We zijn boos en verdrietig dat ze weg moeten.
Gelukkig hebben ze alweer een nieuwe baan gevonden. De scholen waar ze gaan werken mogen in hun handjes klappen.
En wij… wij blijven jaloers en onthutst achter.
Er is ook een collega die haar droom achterna gaat. Ze gaat werken op Curaçao. Ook in het onderwijs. Ook met bijzondere leerlingen. Ze gaat voor drie jaar weg. Een vreselijk spannende, maar oh zo stoere stap.
De afscheidsceremonie was eigenlijk niet te doen. De vertrekkende collega’s hadden het zwaar, net als velen van het team. De tissues werden uit de kast gehaald en met bibberende handjes en trillende, overslaande stemmetjes werden speeches voorgedragen.
Het was een emotionele bedoening. Ik denk dan altijd: ‘Oh hemel. Ik ga hier nooit weg. Want dan moet ik ook zo’n speech doen. En ik kan niet speechen’.
Na het zware werk was er tijd voor een liedje. Want als je bij ons weggaat krijg je een liedje. En iedereen zingt mee. Heel hard. Dat is fijn.
De stomste, leukste en grappigste foto’s die we kunnen vinden worden in een powerpoint gezet. Nog een reden om nooit weg te gaan.
Om het verdriet te verwerken, en om de vakantie goed in te luiden, trokken we met het team naar het Wilhelminaplein.
Daar komt onderwijzend Eindhoven bij elkaar.
Het was lekker weer en iedereen had het naar z’n zin.
Er waren hamburgers en pizza.
Er werd gelachen en gehuild. We scanden het publiek op leuke mannen. We praatten over vakantiebestemmingen, de modepolitie, penantie-pisbakken, school, V-halzen, het weer, het nieuws, het huishouden, borsten, en piemels.
We dronken bier en wijn. We keken de laatste kilometers van de Tour de France en bespraken de zin van het leven.
We kregen bitterballen en waren blij.
Er werd veel gelachen en wederom gehuild.
Want drie van onze toppers gaan ons verlaten.
We zullen ze heel erg missen.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…
