Vandaag kreeg ik een berichtje van mijn moeder.
‘Heb jij zin om mee naar Miljoenenjacht te gaan op 18 oktober in Amsterdam?’.

Mijn eerste reactie was natuurlijk ‘No way!’ Gelukkig heb ik een baan en kan ik altijd nog zeggen dat ik moet werken. ‘Hé. Jammer… Nee, was echt héél leuk geweest. Volgende keer beter.’
Maar er kwam een berichtje achteraan: ‘Het is in de herfstvakantie.’
‘Shit,’ dacht ik, ‘daar gaat m’n smoes.’

Ik ken Miljoenenjacht wel, maar ik heb het nooit écht gezien. Ik bedoel, ik heb nog nooit een uitzending helemaal uitgekeken. Van A tot Z, zeg maar. Dat komt omdat op datzelfde tijdstip waarschijnlijk een programma wordt uitgezonden, dat wáy leuker is dan Miljoenenjacht.

‘Wat moet ik dan doen?’ berichtte ik terug. Ik had namelijk géén zin om met m’n kop op TV te komen. Niet bij dat programma in ieder geval. Dat je dan overal moet verantwoorden waarom je in ’s hemelsnaam bij Miljoenenjacht bent gaan zitten.

‘Het is echt heel leuk om mee te maken.’ (M’n moeder is al vaker geweest. Toen was Middelste Broer de gelukkige.) ‘Ja, wat je precies moet doen weet ik ook niet, maar het is met zo’n stemkastje’
Ohja. Er begon me iets te dagen.
Linda gaat vragen stellen. En dan moet je met zo’n stemkastje antwoord geven. Dat zijn altijd vragen als: ‘Plas je wel eens onder de douche?’ of  ‘Hoeveel geld geven vrouwen gemiddeld uit aan schoenen?’

Hmm. Ik wist het niet. Nou ja, ik wist het wel, maar ik wílde niet. Dat was het eigenlijk meer.
Ik vroeg aan m’n moeder of we wat konden winnen. ‘Ja, je kan vijf miljoen winnen, en je krijgt sowieso een studio-cadeau’.

VIJF MILJOEN! Wow. Dat is echt mega fucking veel! Mijn hoofd sloeg op hol. Vijf miljoen. Mijn Hemel.

Ik zou in ieder geval m’n autootje inruilen voor iets groters. Oh weet je wat? Dan neem ik meteen ook een chauffeur in dienst. Een mooie.
De kids van mijn oude werk krijgen allemaal een elektrische rolstoel. (Dat heb ik ze ooit beloofd, 15 jaar geleden).
Aangezien ik niet van winkelen hou, komt er een Personal Assistant die voor mij een hele nieuwe garderobe gaat aanschaffen.
Ik zou een nieuwe fiets kopen voor in de grote stad bij Q. Dan hoef ik die van haar niet meer te lenen.
De slaapkamer zou uitgerust worden met een Sonos-installatie.
Verder kocht ik alle mooie tassen en schoenen van Fred de la Bretoniere en de hele huidverzorgingslijn van Estée Lauder.
Daniel Lohues zou, met z’n Drentse accent, één dag in de week verhaaltjes mogen komen voorlezen.
En ik zou Triggerfinger boeken voor een slaapkamerconcert.
Ik zou een dag minder gaan werken. Of twee.

Nou ja, dat was het wel ongeveer.  Ik moet natuurlijk niet té hebberig worden he? En er moeten ook dingen overblijven om van te dromen.
Oh nee. Nog één dingetje: Er zou een werkster komen. Eén die ook kan strijken.

‘Ik doe het,’ zei ik.
‘Mooi, ik ga het regelen,’ zei m’n moeder.

En nou zit ik er aan vast. Ik moet mee.
Wish me luck…