Ik houd niet van dansfeestjes.
Vorige week kwam ik door omstandigheden op Solar terecht.
Solar is een dansfeestje. Aan het water. Het idee is leuk. Artistiekerige aankleding en met het zonnetje erbij prima te doen.
Maar ja. Het was uitverkocht, benauwd, het had ernstig geregend (met hagel en alles) en het was zompig. Het verrotte gras stonk gruwelijk.
Q en ik liepen daar op onze slippertjes te glibberen.
Het publiek was gemiddeld 18 en wij vergewisten ons, dat dit écht de állerlaatste keer was geweest.
Wij pasten daar niet meer tussen. We waren te oud. En we zouden nooit meer gaan. Never. Ever.
Amper een week later bood Nummer 2 mij twee kaartjes aan voor Lakedance.
Jullie raden het al; een dansfeestje.
Het was in de buurt, het kon op de fiets, het was gratis, en Tuinkabouter wilde graag mee. Zij vindt housemuziek wél leuk.
‘Vooruit dan. Nog één keer. Kan ons het schelen. Als het niks is, zijn we zo weer thuis’. Dat was het idee.
We dronken een fles Pink Bloo leeg. (Vraag me niet wat het is, maar het is knalroze en vooral zoet.)
We aten een bord pasta met tomatensaus en fietsten langs het kanaal naar Lakedance.
En dat terwijl ik dansfeestjes een week eerder afgezworen had. Tja. Het kan raar lopen.
Het was half zeven eer we daar aankwamen. Veel mensen hadden drugs op of waren dronken.
We kenden niks van het programma, maar volgens ingewijde bronnen moesten we bij de ‘Kletskoek’ zijn. Een minipodiummetje in een bos.
Er waren veel ‘types’. Sportschooljongens met ontbloot bovenlijf (nooit doen!) en dellerige meisjes in veel te strakke korte broekjes. (Ook nooit doen!).
We zagen veel V-halzen (liever ook niet doen).
Maar we zagen ook leuke dingen hoor. Mooie jongens met hoedjes en baardjes.
Lange jurken. En wijde broeken met elastiek onderin. Hip & Happening. Leuk.
De gemiddelde leeftijd lag echt een stuk hoger dan vorige week op Solar. Wij, van middelbare leeftijd, vielen niet eens zo op. Dat was fijn.
We hupsten een beetje op de muziek en bekeken de mensen.
En toen kwamen we Rik en Anneke tegen. We hadden ze nog nooit eerder gezien. Het waren broer en zus. Leuke mensen. Rik had net een kind gekregen, zijn vrouw was nogal geveld door bekkeninstabiliteit en Anneke was net gescheiden en moest het allemaal alleen zien te redden met haar twee kinderen.
We dronken rosé en alles was leuk.
Na een zoektocht van een paar uur kwamen we eindelijk Nummer 2 tegen. We bedankten hem voor de kaartjes.
Toen het vuurwerk geweest was, en het feestje voorbij, troffen we nog wat jongens uit het Oosten van het Land.
Ze aten bananen, dronken fruitsapjes en water. Heel verantwoord. Heel suffig. En braaf. Maar ze waren aardig. En ze praatten als postbode Siemen en Daniel Lohues. Dus ja. Dan is het al snel oké.
Ver na sluitingstijd fietsten we terug langs het kanaal. Door het bos. En hoewel het volle maan was, (of in ieder geval bijna), was het pikkedonker. De slipper van Tuinkabouter ging steeds kapot dus moesten we regelmatig stoppen om dat ding te repareren. We zagen geen hol. En er staan daar paaltjes midden op het fietspad. Het was levensgevaarlijk.
Ondanks dat gedoe, hadden we hadden dikke lol.
Het was een geweldig feestje. Met leuke mensen. En leuke muziek. De rosé was ‘goed zat voor door-de-week’ en de gadgets ook.
En nee. Ik hou niet van dansfeestjes.
Maar volgend jaar willen we weer.
PS:
Rik en Anneke: We hebben jullie écht nog gezocht bij de Cocktailbar. Maar we konden jullie niet vinden. We wensen jullie het allerbeste. Met al jullie gedoe…
Oh. En Burgemeester: Mogen die lantaarnpalen langs het kanaal gewoon aan als het donker is? Nu staan ze er voor niks. En Tuinkabouter was bang.
Dat kan nooit de bedoeling zijn.
Bedankt.
