Sportdag.

Afgelopen vrijdag was het sportdag. Leerlingen mogen kiezen uit klimmen, skiën, skaten, dansen, squashen en spinning.

Dit jaar besloot ik niet de luie juf uit te gaan hangen (zoals ik andere jaren wel doe) maar eens gewoon een keer mee te doen.
Om het goede voorbeeld te geven. Om de leerlingen te motiveren. En om ze gewoon eens lekker de gelegenheid te geven zich kapot te lachen.
Ik was ingedeeld bij ‘spinning’. Samen met Outlet, mijn sportieve collega.
‘Een uurtje fietsen moet te doen zijn’, dacht ik nog.

Het spinninggroepje was niet al te enthousiast. 14-jarigen zijn doorgaans nooit zo enthousiast als het op sporten aankomt.
Het was gemopper en gemiep alom. Met name door Bert* en Kornuit*. Twee van ‘mijn’ leerlingen.
Ze zijn lief hoor. Héél lief. Maar ze roepen hard. En ze hebben een gebruiksaanwijzing van zo’n 10 kantjes. ADHD-ers van de bovenste plank.
Niet te stuiten stuiterballen.

‘OOOOH! fietsen is voor bejaarden, man! We gaan toch niet écht fietsen?! Ik dacht dat we gingen mountainbiken in de bossen, juf. AAAAH NEEEE!!’
‘Schijtfietsen. Ik ga dat écht niet doen!’ ‘JAAAA! Hoezo mogen wij niet skiën? Iedereen mag skiën! En wij weer niet he? Belachelijk!’
Een paar kreten. Dat beloofde een gezellig uurtje te worden…

Om 9 uur begonnen we. Voordat iedereen z’n fiets had ingesteld waren we een paar minuten verder. Bert riep heel hard dat ik op de fiets naast hem moest. ‘Dan kunnen we kijken wie het het langste volhoudt, juf’. (Uitdagen, daar is Bert meestal wel goed in…)
Prima. Ik was er klaar voor. ‘Kom maar op’, dacht ik, terwijl ik mijn haar in een staartje deed.
Bert grijnsde. ‘U sport toch nooit? Dan wordt het moeilijk hoor!’
Zucht.

Bert had gelijk. Ik ging KAPOT. Al na een paar minuten. Echt.
Terwijl de Spinningmeneer zijn uiterste best deed om iedereen bij de les te betrekken, was Bert al afgehaakt en hield zich vooral bezig met de dames die in een ruimte naast ons aan het steppen waren. We konden ze mooi volgen door het raam. Bert riep van alles, en kwam ruim boven het geluid van de muziek uit.
Het werd van kwaad tot erger. Kornuit begon te gillen. Hij wilde stoppen. Hij beweerde bij hoog en bij laag dat hij dat ook ECHT. GING. DOEN!

Ik hijgde me te pletter. Het zweet liep in straaltjes langs m’n gezicht. Ik had geen puf om me sappel te maken over Bert en Kornuit. Gelukkig greep de Spinningmeneer in. Het hielp.

‘Jee. U zweet veel’, schreeuwde Bert naar mij, terwijl hij naast me met beide benen over zijn stuur hing.
‘Dat kan ik van jou niet zeggen’, zei ik bits terug.
‘Dat komt omdat ik mijn best niet doe. Ik vind er geen hol aan’.
Ik mompelde nog zoiets dat ik al blij was dat hij nog op z’n fiets zat en dat hij überhaupt was komen opdagen vandaag.

De Spinningmeneer maande de weerstand nog wat zwaarder te zetten.
Daar was ik al een poosje mee gestopt. Ik fietste. Hard, dat wel. Maar verder geloofde ik het wel.

Na een paar minuten herhaalde Bert voor de zesde keer dat het ‘doodsaai’ was, en dat hij er ‘geen hol’ aan vond.
‘Ik ook niet,’ zei ik. En ik meende het. M’n benen deden zeer en de airco stond te loeien in mijn nek. Ik had net m’n haar geverfd en straaltjes rood zweet vielen op de grond. Bovendien was zadelpijn upcoming.

‘Huh?’ zei Bert, en staarde me vol ongeloof aan. ‘Staat uw weerstand ook niet op vijf dan?’
Hij kon bijna niet geloven dat ik aan het sjoemelen was.
Ik. De juf. Die eerlijkheid altijd zo belangrijk vindt.

‘Nee, natuurlijk niet’, zei ik. ‘Maar ik doe alsof’.
Ik vreesde dat hij me zou verraden bij de Spinningmeneer. Dat hij zou gaan schreeuwen dat ik niet goed meedeed. Of dat ik aan het valsspelen was. Dat hij keihard ging lachen.
Maar dat deed hij niet.

Hij grijnsde. Haalde z’n benen van het stuur en zette ze weer op de trappers. Braaf volgde hij de rest van de les.

‘Nog maar tien minuten, juf,’ zei hij zachtjes.
‘En dan hebben we vakantie’.