We zouden het rustig aan doen met oud en nieuw. Geen gekke dingen.
Tuinkabouter, Rendier, Moraal, Silencio en ik. Lekkere hapjes, oliebollen en appelbeignets, wijn, spelletjes en karaoke.
Dat was het idee.
Persoonlijk ben ik niet zo van de spelletjes. Of jawel, ik hou wel van spelletjes, als ze niet te moeilijk zijn. Moraal is fanatiek en slim en tactisch dus die wint altijd alles. Ze had wat spelletjes meegebracht.
We begonnen met iets waar je heel snel voor moest zijn en waar je een ongekend reactievermogen voor nodig had.
Heb ik niet. Dus ik haakte af.
Toen kwam er een Duits spel. Het heet ‘Black Stories, 50 rabenschwarze Rätsel’. Klinkt gezellig he? Echt een leuk oudejaarsspelletje. Dachten we.
Er wordt een situatie geschetst, en je moet als groep uitzoeken wat er gebeurd is. Je speelt een soort Inspector Gadget. Of CSI. Inspector Morse. Colombo.
Er was veel dood en verderf. En we kwamen er niet of nauwelijks achter welke gruwelijkheden zich hadden voorgedaan.
Onze breinen waren niet ziek genoeg, geloof ik.
Goed.
Het kwam er uiteindelijk op neer dat we allemaal met een ‘post-it’ op ons voorhoofd ‘Wie ben ik?’ zaten te doen.
Mijn hemel. Dan ben je veertig.
Er zat wel een klein smetje op de avond.
Tuinkabouter zou een karaokeset regelen, maar dat was er niet van gekomen. Dat was een desillusie. Ik kan totaal niet zingen. Maar als er wijn in zit en er is een microfoon in de buurt… hou op schei uit.
Ondanks het gemis van de karaokeset, was het gezellig. We vergaten bijna de tijd.
Gelukkig schakelden we op tijd in en… guess what?? Karaoke op NPO 2! Alle remmen gingen los.
Moraal en ik blèrden ‘Wake me up, before you go go’ van Wham! uit volle borst mee.
En toen was het ineens 12 uur.
We ondergingen het ritueel van kussen en wensen. We gingen niet meer naar de kroeg. Iedereen was moe en volgevreten van de feestdagen. Rendier was bijna jarig dus ook dáár moest weer gefeest worden. We waren er allemaal wel een beetje klaar mee, met de feestdagen.
Ik lag in bed en bedacht me dat dingen echt veranderen als je ouder wordt.
Vroeger, (en dat is niet eens zo heel lang geleden) moesten we nog met alle geweld naar de kroeg tot diep in de nacht. Zoveel drinken dat je amper nog wist wat er gebeurd was. De volgende dag de nieuwjaarsreceptie bij je ouders skippen omdat je echt nog geen mensen onder ogen kon komen met de kegel en de kater. Omdat je nog niet misschien een béétje toonbaar was. Omdat je gewoon kotsend boven de plee hing van de combinatie drank en oliebollen.
Dat je dan later probeerde terug te halen of je nog héle gekke dingen gedaan had. Dat je uitsliep tot een uur of vier, en een paar uur later wéér naar de kroeg moest. Om je jas te halen. En een nieuwjaarsborrel te drinken.
‘Hemel. We worden oud’, dacht ik nog.
Tot gisteren het appje van Tuinkabouter kwam. Met het filmpje van de karaoke. Wake me up, before you go go.
Om te janken is het. Schaamteloos. Vals gezongen en vanuit de verkeerde hoek gefilmd. Met onderkinnen en vetrollen. Zo’n filmpje waarbij je je gelukkig prijst dat je net een groot feest hebt gegeven. En nooit meer zal trouwen. Omdat je wéét dat het anders tegen je gebruikt gaat worden.
Gelukkig heeft ze geen Facebook…
Ik wens het jullie, allemaal!
Een mooi 2015.
