Gisterenmiddag zag ik een vrouw lopen. Met een kinderwagentje. Met daarin een hondje. Het was aangekleed. 

Sommige mensen zijn heel erg dierenvriend. Die kopen roze met pluche gevoerde mandjes voor hun kat.
En die behangen de parkietenkooi met fluwelen gadgets.
Ze kleden hun hondjes aan met de nieuwste hipste mode.
Hun mobiel is uitgerust met een prachtige foto in het beginscherm. En ergens op de kast staat altijd een mooi kitscherig lijstje met foto van het dier.

Ik begrijp dat nooit zo goed. Die overdreven liefde voor dieren. (Ik snap trouwens al niet dan mensen hun kinderen 1.20 x 1.20 op canvas aan de muur hangen; laat staan hun dier).
Als ik bij kattenbezitters op bezoek ben jank ik als ik weer naar huis ga met die gore haren op m’n kleren.
Of honden die aan komen rennen als je ergens binnenkomt. ‘Hij doet niks’, zeggen ze altijd. Twee tellen later schieten de ladders in je panty. Dat haat ik oprecht.
Het stinkt er ook vaak. Naar natte hond.

Er was eens een vrouw. Ze had een heel klein hondje. Als je niet oppaste dan ging je er gewoon per ongeluk bovenop staan. Het hondje was haar Lieffie.
Op een dag was er paniek. ‘Er is een emmer ellende over ons heen gestort’, huilde ze.
Wij dachten dat haar huis tot op de grond was afgebrand. Of dat ze een vreselijke ziekte had ofzo. Maar nee. Haar man had een auto-ongeluk gehad. Dat was (volgens de vrouw) op zich niet zo’n ramp. Er was alleen blikschade. Maar de hond was gewond geraakt!
Er moest een hondenmandje komen. Gevoerd met het zachtste stof wat er bestond. Haar zakenreis naar Afrika werd gecanceld. Er waren nu belangrijkere zaken. Ze moest er zijn. Voor haar Lieffie. (Ik bedoel de hond. Niet haar man)

Als je hond ernstige psychische problemen heeft, kan je met je hond naar de cursus ‘verlatingsangst bij honden,’ of ‘traumaverwerking bij honden’.
Er bestaan trouwens echt psychologiepraktijken voor huisdieren.

Er zijn mensen die met hun hond of kat in bed liggen. Voor de gezelligheid.
Er bestaan stappentellers voor de hond. Om te voorkomen dat hij te vet wordt. Er bestaat hondenbier en kattenwijn. Voor als je een feestje hebt, en je je huisdier wil laten meegenieten.
Hondenloopbanden, schommelstoeltjes voor katten, een basketbalnet voor de parkiet.
Ik verzin dit niet he? Dit bestaat allemaal echt. Heus. Google maar.

Mensen die dit soort artikelen aanschaffen houden van hun huisdier. Heel erg veel.
En als die dieren dan doodgaan… tja. Dan is het hek van de dam. Alles valt dan weg.
En dan moet er een begrafenis komen. Met bidprentjes, grafstenen en een kistje en alles. Een klein kistje (voor een hamster of parkiet) ligt zo rond de 150 euro. Dat is dan wel met een gevoerde binnenkant in de kleur die je wil. Voor kat of hond variëren de prijzen tussen 250 en 8000 euro. Of meer.
Je kan ook gedenkstenen kopen en glazen prulletjes waar dan de as in kan.
Oh. En je kan een donorcodicil voor je hond of kat invullen. En een tuinman inhuren voor de onderhoud van het grafje op de dierenbegraafplaats.

Gelukkig zijn er zijn rouwcentra voor dieren. En baasjes. Daar liggen huisdieren opgebaard.
Kan je altijd nog even gaan kijken, tot de begrafenis of crematie heeft plaatsgevonden.

Ja. Ik snap wel dat je héél erg van je huisdier kan houden hoor. En dat je oprecht verdrietig bent als hij dood is. En dat je hem echt wel zult missen.

Maar kom op mensen… een huisdier is een huisdier.
Geen kindje.