Onverwachte, gitzwarte statistieken vandaag.
Niemand had het aan zien komen. Het is verschrikkelijk. Een donkere wolk hing vandaag boven ons. Een emmer ellende is over ons heen gestort.

K3 stopt er mee.

Weet jij nog wat jij deed toen je hoorde dat K3 ging stoppen? Ik wel. Ik kwam net uit de douche. Het was 07.00 uur.

Iets na 7 uur begon het panieken op Facebook. Het waren vooral bezorgde moeders en een enkele vader, die aan het bedenken waren hoe ze dit nieuws aan hun lieve kleine onschuldige meisjes moesten gaan vertellen.

Strategieën werden besproken. Meteen vertellen? Nog even wachten? Niet vertellen? Dat laatste was geen optie. De die-hard fannetjes zouden het toch op school wel te horen krijgen. Hun wereld zou instorten bij de juf. Nee. Dat kon niet. Dat mocht niet. Daar horen moeders bij te zijn. Voor steun en toeverlaat. Voor een schouder om op te huilen. Een warme schoot. Troostende woorden.
Juffen zijn lief hoor. Heel lief. Maar niet als K3 ermee kapt. Nee. Dat is de zware taak voor moeders.

Allemaal moeders die nog weten dat Doe Maar ermee stopte. Of de Backstreet Boys. Take That! Eigen pijntjes kwamen weer naar boven. De herinneringen aan de slapeloze nachten en de zilte kussens. Aan de vele tranen. Niet meer kunnen eten en de horrorgedachte hun idolen nóóit meer in het echt te kunnen zien.
Niet te doen.

Het hardst moest ik lachen om de whatsapp van een bezorgde oma aan haar dochter:

 ‘ S***** heel vreselijk nieuws. K3 gaat stoppen. Zeg het nog maar niet tegen A***’

Haha. Ik hoor het m’n eigen moeder zeggen. (Even voor de duidelijkheid. Ik heb geen kinderen. Maar mijn moeder zou zoiets ook zeggen. Als ik ze wel had.)
En ik snap het. Het zou een klotedag worden. Voor dochter en kleinkind. Een zwarte, wrede dag in een doorgaans gezellig en vreedzaam, zorgeloos leven.

Nou. En daarna kwamen de foto’s. Van concerten. Van meisjes in het roze met een K3 broodtrommel. Van de gelukkige verzamelingen cd’s, dvd’s en videobanden. Tekeningetjes voor K3 en zelfs een afscheidsbriefje.
Berichten van meisjes rond de 20 die hun hele kinderjaren geleund hebben op K3; ze bedankten de Kaatjes voor de mooie dingen die ze brachten.
Maar ook van jongens. Die blij waren dat het nu eindelijk zover was. Hard en meedogenloos.
Een typische foto van ‘de kinderdagverblijffotograaf’ sloot deze zwarte dag af. Een bloedchagrijnig kind op de kinderdagverblijffoto van 2015’.
(Als het mijn kind was wist ik het wel: 80 x 100 op canvas. Op een prominente plek midden in de huiskamer.)

Gelukkig postte K3 zelf een filmpje. Waarin ze aankondigen ‘ook wel een beetje verdrietig’ te zijn, maar… dat ze ‘op zoek zijn naar een nieuwe K3!’

Sommige moeders waren blij met het filmpje. Ik denk dat ze hun kleine lieve poppetjes onderschatten. No way dat de échte K3 ooit vervangen kan worden.

Ik hoop dat de kleintjes vannacht een beetje kunnen slapen.
Maar ik vrees het ergste.

Want weet je?

Het leven wordt nóóit meer zoals het was.