Een keer per jaar wordt de school waar ik werk omgetoverd tot een waar casino. Immense kroonluchters, sfeervolle verlichting, gouden gordijnen, speeltafels en chique entourage. Kosten noch moeite worden gespaard.

In een ander gebouw wordt een danspaleis uit de grond gestampt. Met een DJ-booth en discolampen en alles. En of dat nog niet genoeg is: Lokaal 19 wordt een Bingo-hal en lokaal 1 is de fotostudio. Maar echt he? Met licht en paraplu’s. En twee fotografen.

Jawel mensen. Gala.

Veel leerlingen zijn al weken van tevoren bezig met het regelen van dikke, rare, dure en grappige manieren om naar school te komen. Auto’s, motoren, fietsen, rolstoelen, kruiwagens, winkelwagens en quads. En dan moeten ze er ook nog een beetje gala-waardig uitzien. De mooiste jurken en pakken worden gemaakt, gehuurd, geleend of aangeschaft.

In menig klassenboek stonden deze week opmerkingen als: ‘onrustig’, ‘last van gala-stress’, ‘beetje drukkig’ en ‘medicatie vergeten??’
Er zijn veel time-outjes uitgedeeld. Even tot rust komen op de gang helpt vaak. Deze week niet echt.
Maar we zijn de kwaadste niet he? Overal wordt rekening mee gehouden.
Oók met galastress.

Leerlingen konden zich al dagen niet meer concentreren op de les. Zenuwen gierden door hun keel. Er werd door jongens alleen nog maar gesproken over dilemma’s. Strikjes of een das? Een witte of een grijze blouse? Wel of geen gilet? Sneakers of nette schoenen? Ook de dames maakten zich druk: Hakken of flatjes? Glitters in het haar of niet? Een lange of een korte jurk? Wel of geen tasje? Zwarte of huidkleurige panty’s?

Donderdagmiddag steeg het stressniveau tot ongekende hoogtes. Nablijven was geen optie. Veel leerlingen wilden nog even naar de kapper, de schoonheidsspecialiste, de nagelstyliste of de spray-tan.

En toen was het zover. SHOWTIME!

De jongens en meiden hebben echt héél erg hun best gedaan om er wat moois van te maken. Echte dames en heren, zoals we ze nooit eerder zagen. Emotionele ouders langs de kant van de weg, als een heuse sjieke meneer de deuren van de auto’s open maakt (of hun dochters uit het winkelwagentje tilt) en er applaus van omstanders klinkt. Gesmolten harten van docenten om leerlingen die zichzelf overtreffen en er werkelijk fabuleus uitzien.

Over de rode loper, gefouilleerd worden door de Mannen van de Beveiliging, en voorzien worden van drankjes en hapjes door docenten. Enig. ‘Nou moeten jullie eindelijk eens voor óns werken, in plaats van andersom’. Om zich daarna te storten op het gokken, bingoën en dansen tot het tijd is was weer naar huis te gaan.

We hebben het weer allemaal gezien. Meiden op torenhoge hakken die na 10 minuten al uit moesten vanwege blaren en zere voeten. Pleisters op benen van de scheerwondjes. Bruin zonder zon maar dan iéts te fanatiek opgebracht. Ladders in panty’s. Liefdesverdriet op het toilet.

En dan natuurlijk de klassenfoto. Een bijzonder momentje. Het had nogal wat voeten in aarde voordat iedereen uit onze klas er fatsoenlijk op stond. In tegenstelling tot andere klassen, hebben wij weinig leerlingen in de klas. Het zijn er tien. En dat is niet voor niks zo’n klein klasje. Zo gepiept, zou je zeggen. Maar ja…

Voordat de hele klas inclusief juffen eens verzameld was, waren we al een kwartier verder. Toen volgde gesteggel over wie niet naast wie wil. Dan geruzie over wie er op de onderste (gehurkte) rij moet. En ja. Het blijft moeilijk om niet even een middelvinger op te steken. Of ezelsoren te maken bij degene die voor je staat. Of tongen uit te steken.
De foto waarbij de fotograaf zei: ‘En nu allemaal een duckface!’ is het beste gelukt.
Die mag de annalen in.

De muziek was goed. De hapjes waren lekker. De toiletjuffen ook.
Het is allemaal goed gekomen. Iedereen heeft het overleefd.

En dan kunnen we nu weer over tot de orde van de dag.

Gelukkig maar.