Vorig jaar rond deze tijd zat ik redelijk in de stress omdat ik naar de fotograaf moest voor een foto in de Linda. Met interview. Vlak daarvoor was ik voor de Volkskrant geïnterviewd. Mijn kop zou twee keer landelijk verschijnen. Ik was er een beetje van in de war. En ondersteboven.

De bladen gaan de komende tijd weer schrijven over vakanties, reizen, de mooiste plekken op aarde, tips om je goed te beschermen tegen de zon en hoe je in ’s hemelsnaam nog in een bikini kunt verschijnen de komende maanden.
Redacteuren en journalisten doen hun uiterste best om een actueel onderwerp te verzinnen.
En waarschijnlijk denkt menig journalist weer: ‘Kom, ik ga een artikel schrijven over heimwee, dat is weer eens wat anders.’

Na Linda en Volkskrant had ik het niet meer zien aankomen. Maar afgelopen week viel er wéér een verzoek in de mailbox.
Of ik interesse had in een interview met foto (inclusief styling en visagie) in VROUW Magazine.

Ik kende VROUW Magazine niet. Dus ik googlede een potje. VROUW Magazine is een glossy. Van de Telegraaf. Sjuul Paradijs was nog niet weg, of het ging al mis daar. Ik haakte al bijkans af.
Maar nog niet helemaal. Een nieuwe foto leek me wel leuk. Voor de annalen.

Ik mailde de Mevrouw van VROUW Magazine terug dat ik vorig jaar al in de VK en de Linda heb gestaan met hetzelfde onderwerp. En dat ik dacht dat de mensheid niet zat te wachten op nóg een keer hetzelfde verhaal. En dat ik niet met mijn hele lijf op de foto wilde. Zeker niet in kleren die ik niet zelf mocht uitzoeken.

Ik ben maar niet uitgeweid over het feit dat ik nachten wakker heb gelegen van de fotoshoot van Linda omdat ik niet wist wat ik aan zou krijgen. En dat ik nachtmerries had over lichtroze te strakke bloesjes met een te diep decolleté. En dat ik, tussen het bezoek aan de fotografe en het moment van publicatie, véél langer moest wachten dan me lief was.

De mevrouw mailde me vrij snel terug. Het ging om een portrettenserie. Per pagina 1 dame die vertelt over ‘Vakantiehekel’.
Ik moest ‘ten voeten uit’ op de foto. Van top tot teen, dus. Ik moest er nog maar even over nadenken.

Dat deed ik.

Ik mailde haar dat ik het erg leuk vond dat ze contact met me had opgenomen. Maar dat ik het niet ging doen.

Geen Ferme Vrouw in VROUW Magazine dus.
Iedereen kan opgelucht ademhalen.
En ik nog het meest.

(Voor iedereen die het het verhaal over mijn modellencarrière gemist heeft: Op de foto.)