Oke. Hoogtijd voor de statistieken.

The Suspense was zeg maar ehm… killing.
Gisteravond al, postten sommige ouders dat de zenuwen door de keel gierden. En vanochtend en vanmiddag ging dat vrolijk verder. Ze waren vooral hoopvol. Maar er was ook twijfel. Kennelijk hing het er soms serieus om…

Er zou gebeld worden. Tussen 15.00 en 16.00 uur. Of tussen 14.00 en 15.00 uur.
Soms werd er gebeld als mensen geslaagd waren, maar meestal was ‘geen nieuws, goed nieuws’.

Eindexamenkandidaten die heel graag op vakantie willen. Of gewoon gáán; geslaagd of niet geslaagd. Omroep Brabant verloot kaarten. Voor Guus Meeuwis. Voor Geslaagden met een zachte G.

Er was een opa die een constructie moest maken voor maar liefst twee vlaggen. We zouden nog even moeten wachten op de uitslag, maar ja hoor… een poosje later hing een prachtige waslijn met twee vlaggen, voorzien van knijpers, aan de woning van deze kanjers.
Maar die opa was niet de enige die een dubbel feestje kon gaan vieren. Een vader. Twee zoons op 1 dag. Het kon niet op.

Rond 15.00 uur kwamen dus de eerste felicitaties tevoorschijn. Een Peetoom die trots is op zijn neef. Ouders die trots zijn op hun kids. Oma’s en Opa’s die trots zijn op hun kleinkinderen.
Er was zelfs een conciërge, die alle geslaagden feliciteerde. Hij moest nog hoog klimmen om de borden op te hangen. Met gevaar voor eigen leven, zullen we maar zeggen.

26 foto’s van wapperende vlaggen dus. Geslaagden met handen in de lucht. Duimen in de lucht, en vooral: BIG SMILES op hun face.
Ik zag rozetjes, taartjes, rozen en opgeluchte gezichten.
De eerste aankondigingen van langverwachte examenfeesten druppelden ook al binnen.
Later volgden cijferlijsten.

Maar ook geen-familieleden strooiden felicitaties online. Stille hints naar een uitnodiging voor feestjes. Plaatjes, kaartjes en buttons.

En in mijn hele tijdlijn géén slecht nieuws. Niemand gezakt. Tenminste… niemand die het gemeld heeft. Maar ja, Facebook is eigenlijk ook wel een beetje voor de positieve, opbeurende kijk – eens – hoe- leuk – mijn – leven is- berichten he? Een vergaarbak voor successen en euforie.

Je gaat niet zeggen; ‘Shit, mijn zoon kan straks aan de lopende band gaan staan, want hij is gezakt!’ Dat doe je niet.
Niemand die gaat aankondigen dat hij zit te janken in een hoekje omdat het nu effe niet gelukt is.
Niemand die in alle blijheid meldt dat hij nog moet gaan zitten blokken voor een her.
Niemand.
Snap ik.

Maar weet je? Er is altijd nog volgend jaar.
En Marco Borsato is ook niet in één dag groot geworden. Sterker nog… Je kunt een heel geslaagd leven hebben zonder papiertje. Echt.

Niet getreurd dus.
Er is nog hoop.

Gefeliciteerd allemaal.
En voor de gezakten: Zet ‘m op. Het komt allemaal wel goed, schatjes!