Het was weer zo’n avond. Zo’n onbetaalbare.
Moraal op de bank. Sushi en chocola. Eerst Utopia, daarna Flikken en dan ‘kijken we wel verder’.
Stroomstoring
Het was weer zo’n avond. Zo’n onbetaalbare.
Moraal op de bank. Sushi en chocola. Eerst Utopia, daarna Flikken en dan ‘kijken we wel verder’.
Afgelopen vrijdag was het sportdag. Leerlingen mogen kiezen uit klimmen, skiën, skaten, dansen, squashen en spinning.
Ik wilde nooit mee naar de kerk vroeger. Maar ik moest.
Tot ik op de middelbare school zat. In de brugklas leerde ik bij geschiedenis over de evolutie. Ik vroeg mama welk verhaal nou wáár was. Zijn we geschapen door God, of stammen we gewoon af van de apen?
‘Dat moet je maar aan de pastoor vragen’, zei ze.
Middelste Broer kwam een jaar of 6 geleden met een plaatje van Fixkes aanzetten. Het bestond al een poos, dus het was niks nieuws. Maar ik had er nog nooit van gehoord. Ik vond het mooi.
Bigmouth kwam met het idee via Whatsapp. Ze schreef: ‘escaperoom!’
Dat was al een raadsel op zich. Ik wist écht niet waar ze het over had.
Eigenlijk ben er zo één. Iemand die zich van nature gemakkelijk iets laat aansmeren. Zo’n oer-oké-zegger.
Ook als ik het niet nodig heb. En ook als ik het eigenlijk niet wil. Ik ben weerloos tegen mensen die me benaderen.
Lang, héél lang geleden, ben ik heel veel afgevallen. Ik was humongous dik. Maar van die verloren kilo’s waren er alweer heel wat teruggekomen.
Het kon echt niet langer. De zomer kwam eraan. Te warm dus, voor mijn allesverhullende dikke vesten. Ik zou weer shirtjes en jurkjes aan willen.
Kansloos.
Er moest wat gebeuren. Echt.
Mijn ouders waren afgelopen vrijdag 45 jaar getrouwd. Dat is erg lang.
Het is geweldig om te zien hoe ze samen oud worden. Want eerlijk is eerlijk… dat doen ze.
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
