Lien

Mijn allerliefste Moraal heeft me afgelopen donderdag verlaten. Samen met haar man Silencio is ze de hort op. Ze gaan een stukje fietsen.
Van de Canadese grens, via Amerika naar de Mexicaanse grens. 4400 kilometer. Dat is best ver.

Maar het zijn bikkels. Het zijn vakantiefietsers. Ze zijn het gewend. Ze weten niet beter.

Woensdag, de dag voordat ze zouden vertrekken, hadden Tuinkabouter, Q, Bloempje en ik een afscheidspartijtje georganiseerd: ‘Le Grand Départy’.
Er waren lampionnetjes en vlaggetjes.
En omdat ik een uitblinker ben in knutselen, heb ik nog een banner gemaakt.
Met glitters en een logo en alles.

Het was bloedheet. Bloempje kwam op de scooter (ze kan het hebben) en Moraal en Tuinkabouter op de fiets. Q gewoon in haar Mercedes Incontinentus.
We haalden de tuinslang met vernevelaar van stal. En terwijl Q en ik een sloot sushi gingen halen, dansten de andere meiden zich bloot in de tuin koel, onder de vernevelaar.
Via de app werden we geüpdatet.

Met angst en beven zag ik haar vertrek tegemoet. Mijn steun en toeverlaat. Mijn lieve schat. Ik heb haar wel vaker langer moeten missen hoor. Maar nu is het heel ver weg. En ze heeft maar 2 zuivere onderbroeken mee. En dat is géén grap.

Met wie moet ik nou op het terras gaan zitten? De hele zomervakantie is ze niet available he? En als ze terug komt, dan ben ik alweer aan het werk.
Gelukkig zijn er veel lieve mensen die ‘zich over me gaan ontfermen’.
(Alsof ik een labielo ben die niet voor zichzelf kan zorgen. Maar dat terzijde.)
Q, Bloempje en Tuinkabouter (die Moraal net zo hard moeten missen als ik) hebben zich opgeworpen als opvangteam. Iets met ‘Help Lien De Zomer Door’. Of zo. #mantelzorg.

Moraal maakt zich zorgen. Over mijn eenzaamheid. En dat de verveling zonder haar zou toeslaan. Ze had een pakket gemaakt met allemaal cadeau’s.
Ik mocht er twee uitpakken.
De eerste was een to do-lijstje. Daarop staan data waarop ik de andere cadeau’s mag uitpakken.
De hel op aarde. Verrassingen zijn leuk als ze meteen verzilverd kunnen worden. Anders niet. Het kadopakket staat uit het zicht. In de schuur. In mijn agenda staan de dagen waarop ik mag gaan uitpakken.
Het tweede cadeau was een home-made aftelkalender. Als jullie dit lezen is ze nog 70 dagen weg.

Dat is toch niet te doen? ZEVENTIG DAGEN!!
In 70 dagen kan je makkelijk 10 kilo afvallen. Of zwanger worden. De liefde van je leven ontmoeten, een yogacursus voltooien, leren duiken, leren haken, Games of Thrones seizoen 1 t/m 6 kijken, een boek schrijven en in therapie gaan tegen heimwee.

We dronken sangria en bespraken de risico’s van de reis. Het was niet echt een opbeurend gesprek.
Moraal vertelde waar de verzekeringspapieren lagen, welke muziek ze wil horen, en wat er moet gebeuren als…
We gaan er niet aan denken.

Het grote moment van afscheid naderde. ‘We laten jullie even alleen’. De dames trokken zich discreet terug.
Alsof het echt de állerlaatste keer was dat we elkaar zouden zien.
Drama ten top.

En dikke knuffel volgde. En bemoedigende woorden. Dat alles wel goed zou komen. En dat we elkaar gruwelijk gaan missen. Maar dat we elkaar ‘snel’ weer zouden zien.
En dat we vreselijk veel van elkaar houden.

We hoefden niet te huilen.
Want we wisten dat het goed was.