Afgelopen woensdag was ik precies 1 jaar Ferme Vrouw.
Nou ja, ik was natuurlijk al langer een Ferme Vrouw, maar afgelopen woensdag dus een jaar online. Met mijn verhaaltjes.
Ik had het zelf niet eens in de gaten. Eerst kwam Dolly, één van de Twittermeisjes met een bericht op Facebook. En daarna stuurde ook WordPress me een felicitatie.
In het begin ging ik nog heel enthousiast voor twee keer per week. Maar na een paar maanden bleek dat toch iets té optimistisch, want zo’n bruisend leven heb ik nou ook weer niet.
Ik besloot om één keer per week te gaan schrijven. Meer dan genoeg.
Elke week een nieuw verhaaltje. Meestal gaat dat goed. Dan maak ik genoeg mee. En dan is een verhaaltje zo geschreven. Maar soms zit het tegen.
Dan beleef ik geen drol. Dan moet ik diep graven en heel goed nadenken om wat fatsoenlijks op papier te krijgen.
Het ene verhaaltje is dan ook leuker dan het andere. Maar goed. Het kan natuurlijk niet elke week feest zijn.
Een jaar Ferme Vrouw. Dat vráágt natuurlijk om statistieken. Komen ze:
Afgelopen jaar heb ik, met dit stukje erbij, 77 verhaaltjes geschreven.
Het meest gelezen verhaaltje was ‘Nooit meer naar Lowlands’. Nou ja, ik weet niet of ze het allemaal gelezen hebben, maar 614 mensen hebben erop geklikt.
Op nummer 2 staat ‘Stiletto‘s’. Dat is 598 keer gezien. Ellen ten Damme heeft het geretweet, dat scheelt. Verder zitten er tussen de 250 tot 350 bezoekers per verhaaltje op de site. Tegenwoordig dan he? In het begin was dat natuurlijk veel minder. Dan kreeg ik een update van Worldpress dat mijn statistieken ‘door het plafond’ gingen. Met 80 bezoekers…
Mijn site is in totaal 26.745 keer gezien.
De meeste lezers komen uit Nederland en België.
Maar ook in Turkije, Luxemburg, Malta, Aruba, Zweden, Noorwegen, Finland, Curaçao, Ierland, Engeland, Spanje, Italië, Australië, USA en Suriname zijn mijn verhaaltjes gezien.
Gemiddeld bezoeken 73 mensen per dag mijn site.
Het afgelopen jaar heb ik 266 reacties op de site ontvangen. Twitter en Facebook zijn daar niet in opgenomen; die reacties heb ik niet bijgehouden. Maar het waren er veel. Héél veel. Dank jullie wel.
Best bizar, eigenlijk. Dat vrouwen mijn verhaaltjes voorlezen aan hun man. Dat mensen hun zondagochtend beginnen met een bezoekje aan mijn site.
Of dat Ferme Vrouw besproken wordt op de zondagmiddagbezoekjes aan ouders.
Mensen die ik amper ken, spreken me in de supermarkt of het café aan dat ze het altijd lezen. Ook Pa en Ma komen regelmatig met verhalen thuis van mensen die het over Ferme Vrouw gehad hebben.
Ik heb een paar schrijfopdrachten gehad.
En drie huwelijksaanzoeken natuurlijk. Maar ja. Daar is het dan ook wel bij gebleven.
So far dan he?
Bedankt allemaal. Voor het lezen.
Daar ben ik blij mee.
Een jaar Ferme Vrouw.
Goh.
