Eigenlijk kijk ik niks waar een ’16 jaar en ouder’-picto bij staat. Meestal te eng of akelig. Maar soms maak ik een uitzondering. Als mensen heel hard roepen dat een film of serie geweldig is, dan ga ik kijken. Ook als het een thriller is voor 16 jaar en ouder. En dat is oenig. Want ik kan daar niet zo goed tegen.
Wij keken thuis vroeger alleen maar naar blije, ontspannen en gemakkelijke programma’s. Weekendquiz en Willem Ruis enzo. Rennende cavia’s in een bak.
Op woensdagmiddag keken we naar de Poppenkraam en Tita Tovenaar. Op zondagochtend naar Villa Achterwerk. Gewoon. Brave TV. Wij waren thuis niet zo van de series. Ik weet ook niet zo goed waarom. Niemand vond er wat aan. Behalve Oma Kaatje. Die wilde altijd persé Dallas en Dynasty zien, als ze kwam babysitten.
Toen ik een keer ging logeren, moest ik naar ‘de Zevensprong’ kijken. Ik keek uiteraard gewoon mee met de rest van de familie. En als klein meisje ga je niet zeggen dat je wat anders wil zien. Ik niet tenminste. Ik vond het gruwelijk spannend. Ik was natuurlijk niks gewend. Af en toe kneep ik m’n ogen dicht. Of ik keek over het randje van m’n dikke bril. Dan zag ik ook niks.
Doodeng, vond ik het.
Ik durfde dan ook niet zo goed te gaan slapen. Ik weet nog dat ik moest plassen, en dat ik m’n bed niet uit durfde. Want misschien stond Graaf Gruwel wel ergens achter de deur. Ik hield het op. Tot het licht werd.
Ik heb de Millennium-trilogie gelezen. Helemaal geweldig. En toen kwam de serie op TV. Er waren al mensen die de serie gezien hadden. Iedereen was laaiend enthousiast. ‘Die moét je echt zien’, riepen ze. Dus ben ik er aan begonnen. Ik was alleen thuis.
Ik had me gesetteld voor de TV. Het eerste deel van de serie ging nog wel. Het was wel spannend, en ik heb ook stukken ‘gelezen’ in plaats van gekeken. (Ik stop dan m’n wijsvingers in mijn oren, en hou m’n pinken voor mijn ogen. Zo, dat ik de ondertiteling kan lezen, maar het beeld en geluid er niet bij heb.)
Tegen het einde van deel 1 werd het wel héél spannend. Ik was blij dat het afgelopen was. Ik las nog even de krant en ben toen gaan slapen. Nog een beetje naar van wat ik gezien had. Maar ernstig benieuwd hoe het zou aflopen.
Ik was er vol van. Niet zozeer van het verhaal, maar wel van het feit dat ik alléén had gekeken. Zonder hulp van stoere mannen of lieve vrouwen. Ik was best trots op mezelf. De volgende dag vertelde ik dat ik begonnen was aan de trilogie. Iedereen riep: ‘Oh en het wordt nog zó mooi, je moet wel doorzetten hoor!’
En zo geschiedde.
Aflevering 2 was gruwelijk. Ik durfde na afloop niet zo goed naar m’n slaapkamer. Ik heb dat toen nog gedeeld op Facebook. Mensen hebben mij meteen emotioneel ondersteund en gezorgd dat ik wel naar boven durfde. Iemand adviseerde om eerst even Deutsche Schlagers te kijken alvorens te gaan slapen. Dat hielp. Al roepend en stampend rende ik de trap op. Dat doe ik wel vaker als ik bang ben. Dan hoop ik dat alle psychopaten die zich ophouden in mijn slaapkamer even ergens anders gaan zitten. Ja. Ik ben een schijterd.
Ik kon het mezelf niet aandoen nóg een avond alleen, en stijf van schrik naar boven te moeten. Dus ik heb aflevering 3 opgenomen en op klaarlichte dag gekeken. Daarna heb ik gewoon boodschappen gedaan, en heb ik nét gedaan, of er niks aan de hand was.
Datzelfde is me overkomen met ‘da Vinci Code’. Prachtig boek. Maar de film… Mijn hemel wat een hel was dat. In de bios hè? Op groot scherm. Er was geen ontkomen aan. Die zelfkastijding! Gruwelijk. Ik zat naast Schoonzus, die al net zo erg is als ik. Die kan ook nergens tegen. Dat was fijn. Iets met gedeelde smart…
Homeland gaat goed. Breaking Bad en the Bridge ook. Penoza ook. (Maar dat komt omdat ik de acteurs ken en ik weet dat ze in het echt gewoon lieve mensen zijn die ook in kinderfilms spelen.)
The Killing was mijn vakantieproject. Ook weer op advies van anderen. Ik had alle afleveringen opgenomen, zodat ik die meteen achter elkaar kon terugzien.
Ik vond het heel verschrikkelijk eng. Vooral de ‘psychologische spanning-stukken’. Op het randje eigenlijk. En toch door blijven kijken. Toch nog één aflevering. En nog één. En nog één. Tot diep in de nacht. Daarna nog wat Deutsche Schlagers en snel naar bed.
En afgelopen maandag begon dus The Blacklist. Een nieuwe serie. Misdaad. Ik heb nog getwijfeld. Maar ja. Penoza is ook misdaad en dat kon ik ook aan. Dus ik ben er aan begonnen.
Veel bloed. Folteringen, stukken hout in benen, messteken in liezen, injecties met dodelijke middelen en pschychopaat-achtige figuren.
Keispannend. Dat wel. Maar op een gegeven moment werd het echt naar. De zoveelste pen werd in een hals gestoken. Ik heb hem afgezet.
En ik ga het dus ook niet volgen.
Ik hou het voortaan maar gewoon bij de gemakkelijke, luchtige TV.
Heel Holland Bakt, Divorce, Wie is de Mol, Boer zoekt vrouw. Dat soort dingen.
Of Utopia. Want ja. Dat kijk ik. En vooralsnog vind ik het leuk. Gewoon. Real-life.
Niks aan de hand. Niks engs aan.
Hoewel ik natuurlijk niet kan uitsluiten dat daar niemand vermoord gaat worden.
