Eigenlijk ben er zo één. Iemand die zich van nature gemakkelijk iets laat aansmeren. Zo’n oer-oké-zegger.
Ook als ik het niet nodig heb. En ook als ik het eigenlijk niet wil. Ik ben weerloos tegen mensen die me benaderen.
Ik ben echt heel gemakkelijk om te praten. Ik kan in eerste instantie heel goed ‘nee’ zeggen. Maar er hoeft er maar één te zijn die een beetje doorpakt, of doorzet, of aanhoudt, en ik bezwijk. In allerlei opzichten.
Ik heb ooit eens een kip geadopteerd. En zeehondjes gesteund. Ik geef aan donateurs in de stad. (Want ja, ‘het is éénmalig en u kunt gemakkelijk opzeggen’) Ik profiteer van acties en aanbiedingen van internetproviders en telefoonaanbieders. Ik neem een abonnement op de krant als er gebeld wordt met een goede deal. Ik bezwijk bij demonstraties van nieuwe producten. (Want ja, ‘die nieuwe producten zijn zo verschrikkelijk handig en goedkoop!’)
Overal zie ik het nut wel van in. Of de gein. Of het gemak. Of de ‘dat is echt géén geld!’
Ik ben ook heel gevoelig voor homeshoppingprogramma’s op TV. Tegenwoordig kijk ik er niet meer naar. Want ik wéét dat ik snel overstag ga.
Tot een paar jaar geleden kocht ik van alles. Er liggen hier een paar steunzolen tegen rugpijn in de kast. En een stofzuiger op een batterij. En een hakmachine voor in de keuken. Ik geloof niet dat ik ze vaker dan 2 keer gebruikt heb. Oh. En Vanish Oxi Action natuurlijk. Want dáár kun je toch echt niet zonder. Dacht ik. Nou. De pot is inmiddels in de kliko beland. Vér over de houdbaarheidsdatum. Uitgedroogd en hard geworden. Nooit gebruikt. Ja. Één keer. En het werkte niet eens.
Ik oefen al een paar jaar in ‘nee-zeggen’ op dit soort acties. Ik bedenk dat als ik ze niet gezien had, ik er ook geen behoefte aan had gehad. En dat het dus ook niet nodig is. En dat het alleen maar geld kost. En dat ze het erom doen; weerloze vrouwen benaderen om dingen te verkopen zodat ze er dik vet aan verdienen.
Vanmiddag had ik een afspraak bij de bank. Om ‘mijn financiële situatie te bekijken’. Als ze nooit gebeld hadden, was dat idee dus ook nooit in me opgekomen. Maar goed. Zoals de Meneer van de Bank al zei: ‘Het kan geen kwaad om daar eens naar te kijken’.
Een collega waarschuwde me: ‘Ze gaan je wat aansmeren. Pas op!’
‘Dat gaat me dus niet gebeuren’, had ik bedacht.
Waakzaam en alert ging ik het gesprek in. Ik zou me niks aan laten smeren. Geen verzekeringen, geen koopsompolissen. Niks.
Gewapend met een gezonde dosis ‘oh wat ga ik stevig in m’n schoenen staan zometeen’ en een overkill aan adrenaline liep ik binnen bij de bank. ‘Kom maar op, met je verkooppraatjes’, dacht ik nog.
De meneer van de Bank en ik bespraken mijn financiële situatie. Dat deed hij goed. Keurig bracht hij het geleerde bij de cursus ‘gesprekstechnieken’ in de praktijk. Eerst over koetjes en kalfjes. En daarna ter zake. Het was een leuke man. Hij was aardig en hield het gesprek goed aan de gang. Hij was duidelijk en sprak in Jip en Janneketaal (dat heb ik nodig want ik snap geen hark van financiële onderwerpen).
Het uur vloog voorbij. De conclusie was, dat ik eigenlijk alles wel goed op orde had.
Mijn pensioen, mijn verzekeringen, wat als ik werkeloos zou raken of arbeidsongeschikt? Alles was oké.
Ik wachtte op een offer. Een aanbieding, een aanvulling van mijn pakket. Iets wat mijn situatie zou verbeteren maar waar de bank lekker aan zou verdienen (en wat mij geld zou kosten). Ik zat er helemaal klaar voor.
Maar er kwam niks. Helemaal niks.
‘Heeft u nog vragen?’ vroeg de Meneer van de Bank vriendelijk aan het einde van het gesprek. ‘Ehm.. nee,’ zei ik.
Ik was in de war. Ik besloot eerlijk tegen hem te zijn. ‘Maar ik wil wel even zeggen dat ik het heel fijn vind, dat u mij niks heeft aangesmeerd. Daar ben ik blij mee’.
De Meneer van de Bank moest lachen. ‘Dat is niet meer onze policy, mevrouw’, die tijd is voorbij.’
Ik was bijna teleurgesteld. Dat ik mijn ‘nee-zeggen skills’ niet heb hoeven te gebruiken. Dat ik niet in de gelegenheid gesteld was om een goede deal te weigeren. Dat ik niet heb kunnen laten zien dat ik écht niet overal in trap. En dat ik heus wel m’n mannetje kon staan.
Maar de eerste de beste, die me nog benadert, krijgt een vriendelijke, doch dringende ‘Nee’.
Echt.
