De eerste week van de vakantie zou het gebeuren. De raamkozijnen die ik in de meivakantie in de grondverf gezet had, zouden worden afgelakt.
Dat grondverven was niet helemaal goed gelukt, maar ach… de lak zou veel goedmaken. Een mooi glanzend laagje, dat helpt vást. Dacht ik.

Er was wat schroom. De straatwerkers die al een paar weken in Middelbeers actief zijn, krioelden als mieren voor m’n deur. Precies daar, waar ik moest gaan schilderen. Aardige mannen hoor. Maar als ze met een groepje zijn, dan voel je je als vrouw met nul schilderervaring, een iets te lelijke, kleine, oude joggingbroek op een gammele ladder toch een beetje ehm… ja, ehm.. een debiel.

‘Och! Ze gaoj schilderen!’ riep er eentje vanuit de schaftkeet.
En toen hoorde ik gelach.

Ik liet me natuurlijk niet uit het veld slaan. Ik begon na het schuren vrolijk aan het schilderwerk. Maar die vrolijkheid sloeg binnen 5 minuten om in frustratie. Het was één grote blamage. Een debacle. De grootste misère die ik de laatste 10 jaar heb gezien.  Een flopfiascomiskleun. En dan keer 3.
Dat is heel erg.
Toen ik de twee raamkozijnen vakkundig verprutst had kon ik alleen nog maar huilen.
Ik belde papa. En daarna Lief.
Papa gaf het beste antwoord. ‘Zoek een schilder,’ zei hij. ‘Schilderen kun je niet zelf.’

Ik besloot wat Polen te bellen om te vragen of zij de Reddende Engel waren waar ik naar op zoek was. Mannen die zonder te zeuren en al te veel vragen stellen, mijn serieuze prutswerk konden fixen. Mannen die me niet zouden uitlachen en ook niet hoofdschuddend naar m’n ‘poging tot schilderwerk’ zouden kijken. Mannen die me zouden begrijpen. Mannen die zouden zeggen dat ik goed m’n best had gedaan. Mannen die als warme dekens zouden roepen dat het wel goed komt en dat er écht niks aan de hand was.

Ik belde met Radek, Tadek en Darek. Geen grap. Zo heten ze echt.
Een voor een stonden ze gisteren en vandaag aan m’n deur. De Polen inspecteerden mijn werk. Ze zeiden allemaal ongeveer hetzelfde; Ik had te veel verf gebruikt, daarom waren er zakkers, hangers en druipers. Ik had te lang met de kwast op en neer bewogen waardoor er ‘kwastsporen’ ontstonden. De verf was ook te dik. Ik had niet goed geschuurd en daardoor waren er bobbels en kuilen en korrels. Ik gebruikte hoogglans en daardoor zie je alle oneffenheden. Ze vroegen of ik het afgeplakt had. En toen kwamen er nog vaktermen. Iets met kitten en snijden. Een enkeling glimlachte. Een ander schudde meewarig zijn hoofd.

Verdere inspectie van de mannen leverde nog wat teleurstelling op. Ik moet een nieuw kozijn. Of nou ja. Een deel. Het is rot. Heel rot. ‘Hier ga ik niet aan beginnen’, zeiden 2 van de 3. De derde hield wijslijk zijn mond, terwijl hij met z’n duim een gat boorde in het hout.
Mijn lieftallige schattige luikjes aan de voorkant werden ook genadeloos afgekraakt. Een Pool brak er zo een stuk af. Als ware het peperkoek. Maar dan monumentenblauw.
Ik moest me inhouden niet te gaan schreeuwen dat ie van m’n luikjes moest afblijven. Mijn. Schattige. Luikjes!

Polen zijn zo goedkoop niet meer. Of ik had dure Polen. Dat kan ook.
Ik koos de leukste. Die het meest lachte.
De man die zei dat het allemaal zo erg niet was en dat ik het heus nog niet zo slecht gedaan had. De man met krullen en de heldere, frisse, blauwe ogen. Hij was het goedkoopst.

En de enige zonder witte sportsokken in Adidas-slippers.