Mijn buurvrouw van vroeger was de zus van een van de zangeressen van Babe. Ze kwamen wel eens op de radio en ook op de TV. Bij Toppop (Yeah!).
Als ik er ooit over vertel, kent niemand ze. Geen wonder. Het was een ‘meidenpopband’ en hun liedjes hebben nooit in de top 10 gestaan. (Dank je wel, Google)
Het was net zoiets als Luv. Maar dat mocht je destijds geloof ik niet zeggen.
Ik vond ze geweldig. Ik kende hun liedjes wél. Ik had cassettebandjes. Gekregen van de buurvrouw.
Soms kwam de zus van de buurvrouw op bezoek bij de buurvrouw. Ik vond dat allemachtig interessant. Ze had een mooie dikke auto en ze rook echt heel erg lekker. Haar haar zat altijd goed en ze had altijd mooie kleren aan.
Elke keer als ik haar zag, deed ze aardig tegen me.
Ooit kreeg ik een parfummetje van haar. Een monstertje.
Ik heb het nooit gebruikt want ik was er zuinig op.
Als de zangeres bij mijn buurvrouw was, ging ik er altijd even heen. Of ik draalde voor de deur. Ik vroeg dan stickers of een foto. Die kreeg ik eigenlijk altijd.
Inmiddels had ik een hele verzameling opgebouwd.
Ik was fan. Tenminste. Dat denk ik.
Onze basisschool organiseerde een playbackshow. Ik was 8 denk ik. Of 9. Mijn twee vriendinnetjes en ik deden mee. We playbackten Babe.
De verhoudingen klopten niet helemaal. Ik stak met kop en schouders boven de andere twee meiden uit. Ik was groter en dikker en had min acht. Een grote dikke bril prijkte op mijn neus.
Tot overmaat van ramp kleedden we ons helemaal in het roze. Het was een beetje paasei-achtig. Met een sjaal op ons hoofd. Ik geloof dat ik stond te playbacken in een roze gebreide trui van tante. Flatteuzigheid ten top.
Op een dag kwam de buurvrouw vertellen dat haar zus, de zangeres, in de jury zat van de playbackshow. ‘Kaasje, kaasje’, dachten wij. ‘Dit wordt onze overwinning’.
Maar Middelste Broer dacht juist dat we niet zouden winnen. Het zou doorgestoken kaart lijken.
De buurvrouw had geregeld dat er stickers en fotokaarten konden worden uitgedeeld aan het publiek, na afloop van ons optreden.
We vertelden het tegen niemand. Het zou de klapper van de eeuw worden.
Op uur U was ik niks waard. De zenuwen gierden door m’n keel. Met de foto’s van Babe probeerden we onze make-up zo goed mogelijk te laten lijken.
Bibberend smeerden we ons in met lippenstift en rouge. En toen was het showtime. Van de zenuwen vergat ik het dansje (jaja, we hadden ook een dansje) en verstapte ik me toen we weer van het podium afgingen om de foto’s en stickers uit te delen. Ik was motorisch niet het grootste juweel.
We hebben gewonnen. We mochten mee naar een optreden van Babe.
Ze moesten zingen voor soldaten. Of misschien waren het gevangenen. Ik weet het niet meer. Er waren in ieder geval heel veel mannen. En Babe had sexy jurkjes aan.
Donna Summer was er ook.
Het was ongeveer de mooiste dag van m’n leven.
