Op de valreep deden we nog even mee met de hype.
Vrijdagavond werkten we nog aan een moordzaak met de appgroep ‘We all have alibis’, genoemd naar de gevleugelde woorden die Peter R de Vries altijd uitsprak aan het einde van zijn programma.
De moordzaak is die avond niet opgelost. Het was te gezellig, denk ik. Ik dacht dat we ons heel goed aan de maatregelen hielden maar op een of andere manier hebben de aerosolen zich toch lekker kunnen nestelen in de luchtwegen van m’n partners in crime. Of in de hapjes die op tafel stonden.
Zaterdag voelde ik me beroerd en maandag werd officieel dat ik corona had. Ook mijn partners in crime testten een paar dagen later positief.
De naam van de appgroep veranderde van ‘We all have alibis’ naar ‘We all have corona’.
Het leek allemaal wel grappig. Toen nog wel.
Maar we werden allemaal heel ziek. Naast de griepklachten konden we niets doen zonder buiten adem te raken. Lichte huishoudelijke klussen als de vaatwasser uitruimen en een lap door de plee halen waren vermoeiend. Zelfs douchen en kakken kostten te veel moeite.
Omdat ik Lief miste, had ik een mooie oldskool liefdesbrief geknutseld die ik naar de brievenbus wilde brengen. Daarvoor moest ik een beha aantrekken. Nou, zelfs dát was te veel gevraagd. Ik heb een rustig tijdstip afgewacht en ben naar de brievenbus gestrompeld in de hoop dat ik niemand zou tegenkomen.
De appgroep werd het epicentrum. We hielden elkaar op de hoogte, we maakten grappen en zochten troost. We stuurden foto’s van onszelf in de zon in de achtertuin. Als je niet beter wist, dacht je dat het leven goed was. Maar er werd ook gehuild en gemopperd. Dat we gruwelijk leden en de hort op wilden.
Ondertussen hoorde ik dat een leerling uit mijn mentorklas óók besmet was. En dat in ons dorp die dag iemand overleden was aan corona.
We hadden écht geluk. Als het tenminste hierbij bleef…
De twee weken quarantaine kenden een paar hoogtepunten: De Jumbo die boodschappen kwam brengen en de steunbetuigingen en het lekkers wat ik kreeg door de brievenbus.
En als de GGD belde. Dat was ook wel een moment dat er wat gebeurde in huis. Verder sliep ik ongeveer de hele dag. En als ik dan wakker werd, was er weer een dag voorbij.
Gelukkig maar.
Na een halve week bleek ook Lief positief. Dat was nummer vier die ik besmet heb. Onvermijdelijk natuurlijk. Nou ja, en toen waren we samen ziek. Konden we elkaar paracetamollen geven. Iets met echte liefde in ziekte en gezondheid.
Na een dikke 2 weken hadden onszelf beter verklaard en mochten van de GGD weer de wei in. De naam van de appgroep veranderde nog één keer in ‘We all have had corona’.
Wij gingen langzaamaan en rustig weer aan het werk.
Nu Peter R de Vries nog.
