Goedemiddag! Ik ben Jeffrey van de servicedienst.
Maanden heb ik op hem zitten wachten. Of nou ja… Ik had al 3 afspraken gemaakt.
Twee ervan werden gecanceld omdat er elders veel ‘storingen’ waren. Daar moeten de ‘onderhoudsbeurtjes’ voor wijken.
Goed. Tussen 13.30 en 15.30 zou hij komen. Op zich schappelijk. Dan hoef je niet zo heul lang te wachten. Behalve als ie dan om 15.29 uur komt.
Jeffrey was de vrolijkheid zelve. Hij gaf me een ietwat klam handje. Stevig. Dat wel.
Hij had halflang haar en grote, blauwe ogen. Hij had dienstkleding aan. En dienstschoenen. Maar daar kan ik doorheen kijken.
Al met al in het geheel geen onaardige verschijning. Het hoofd dan he?
Maar Lien! De ketelmonteur??
Nee nee nee nee NEE. Nee hoor. Nee.
Hij was lief hoor. Heel lief. En behulpzaam. En complimenteus.
Ik wees hem de ketel.
Terwijl hij begon met de onderhoudsbeurt, begon hij ook met praten.
‘Leuk huis heb je. Ik ben altijd jaloers op mensen die hun inrichting perfect voor elkaar hebben.
Mijn vrienden zijn allemaal wat artistiek en die hebben ook van die leuke huizen. Mijn inrichting is niet zo leuk hoor. Maar ik ben een man he? Die maken zich niet zo druk om de inrichting.
Wat gezellig zo, met dat kacheltje. Haha! Een kartonnen hert aan de muur! Grappig!’
Ik lachte een beetje zuinig mee. Hemel. Ja.
Ik had niet zo’n zin in een gesprek. Bovendien moest er een nieuwe ‘Ferme Vrouw’ komen voor zondag. Ik kroop achter mijn pc. En terwijl hij doorkletste begon ik aan mijn verhaal.
Hij vertelde dat hij z’n leven lang al in de techniek heeft gezeten. En dat hij graag dingen uitlegde, omdat ‘de mensen’ niet altijd snappen wat hij precies doet.
Al die tijd hoefde ik niets te zeggen, behalve af en toe een ‘oh?’, een ‘aha’ en een Ja, Ja.
Hij ging verder. ‘Ik heb nu jouw huis gezien, dan mag je ook het mijne zien’.
Voor ik het wist zat ik naar foto’s van zijn huis op zijn telefoon te kijken.
Toen vroeg hij of ik ooit de ketel bijvulde. Nee dus.‘Moet dat?’ vroeg ik. (Ik weet heus wel dat dat moet, maar ik had het nog nooit gedaan. Soms is het beter je van de domme te houden).
Jeffrey lachte vriendelijk. Ging me alle meters laten zien en twee kranen en een slang. Hij drukte me op het hart dat ik eerst de blauwe kraan moest dichtdraaien. Daarna de rode.
Ik beloofde hem plechtig er af en toe naar te zullen kijken.
Toen moest hij op zoek naar een gat. Hij had het snel gevonden. Hij legde uit hoe het zat met het gat, de verbranding en de aanvoer van zuurstof.
Het leek een beetje op wat ik ook bij bio uitleg aan de kids. Dat je voor verbranding zuurstof nodig hebt. En brandstof.
Anyway.
Binnen een half uur wist ik welke opleidingen hij had gedaan (Iets met elektrotechniek, maar dat beviel niet. En toen werd hij verkoper bij een elektronicazaak maar die ging failliet. Daarna had hij dan de opleiding tot installatiemonteur gedaan.)
Hij concludeerde dat hij het voor iemand van 36 jaar best goed voor elkaar had.
Hij somde zijn plannen voor de toekomst op, wat hij verdiende, en wat de voor- en nadelen van zwartwerken waren. En dat hij veel waarde hechtte aan zijn vrije tijd.
Ook wist ik dat hij dyslexie had en dat hij het vroeger op school nogal moeilijk had gehad.
Hij stotterde een beetje. Het was eigenlijk wel aandoenlijk.
En nee mensen. Ik heb geen vragen gesteld. Het kwam allemaal vanzelf.
Ik keek de E3 Harelbeke (dat is wielrennen). Ondertussen typte ik dit verhaal. Maar daar had Jeffrey geen boodschap aan.
Hij kletste maar door en door.
Om 16.34 was hij klaar.
‘Dank je wel’, zei hij toen hij wegging. ‘Ik vond het een gezellig gesprek.’
