‘Juf, ik neem wel m’n stijltang mee hé, maandag!’
Ik keek even beduusd, maar meteen zei ze: ‘Ja, naar de schoolfotograaf!’
Het erge is: Ze meent het echt. En het gaat gebeuren ook.
Het is niet van de lucht de laatste tijd. Of nou ja… eigenlijk is het wél van de lucht.
Meiden op school zijn niet te zuinig met hun parfum. Ze spuiten voor én na ongeveer elk lesuur hun goedkope meiden-luchten op.
Overal ruik ik Fa, Vogue en Axe (jaja, de heren doen vrolijk mee). En dat in combinatie met puberzweet. Al voordat de gymles begint walmt de deo je tegemoet. En na de gymles uiteraard ook.
Hele beautycases worden mee naar school gesleept. Ze zijn vaak groter dan hun schooltas.
Ze zitten met spiegeltjes hun lippen te glossen in de klas en schromen niet om tijdens de les hun haar te borstelen.
’s Morgens is het dringen bij de spiegels op de toiletten. Vooral na een fietstochtje door de regen.
Mascara moet bijgewerkt worden. En dat valt niet mee als die waterproof is.
Ik kan me niet heugen dat ik zo was. Ik droeg vroeger eigenlijk nooit make-up.
M’n moeder vond het allemaal niet zo nodig, al die ‘rotzooi’ op m’n gezicht. ‘Je bent er nog te jong voor,’ zei ze.
Ik ging naar de brugklas in de Grote Stad, en daar viel ik als dorps (en enigszins boerig) meisje natuurlijk vréselijk op tussen al die stadse grieten.
Ik voelde me altijd zo’n eh… Trien.
Ik had een vriendinnetje op school, ze kwam uit de Grote Stad. Ze mocht ook geen make-up van haar moeder, maar ze deed het tóch. Ze kwam make-uploos naar school. Jaloers keek ik toe hoe ze op het toilet haar lippen voorzag van een kleurtje, en hoe ze haar ogen twee keer zo groot toverde met het oogpotlood en mascara.
‘Wil je ook?’ vroeg ze dan. ‘Nee dank je. Ik kan niet tegen make-up’. Dat was mijn standaard smoes. Want voor geen goud zou ik zeggen dat ik niet mocht van thuis. Dat was natuurlijk Not Done.
Aan het einde van de dag moest het er allemaal weer af. Ik vond haar zó stoer. Ik zou dat niet durven. Tóen nog niet…
Thuis bleef ik natuurlijk zeuren. Er was best vaak discussie over. Maar het mocht écht niet. Ik vond mijn ouders de meest bekrompen mensen die ik kende.
Uiterst flauw. En ouderwets. Iedereen deed het, but me. Want ik mocht niet. Tsss.
Uit wraak heb ik toen voor m’n verjaardag aan al m’n vriendinnen make-up gevraagd. Ja, en toen móest ik wel he?
Ik weet nog dat ik tegen m’n moeder zei dat ik er heus geen slechter mens van zou worden. Ze streek over haar hart. Wat was ik blij! Ineens had ik weer de liefste moeder aller tijden.
Ik stond een half uur eerder op om me op te maken. Een hels karwei. Ik had namelijk min 7, en daarmee een grote bril met dikke jampottenbodems op m’n neus.
Geslepen glazen waren nog niet doorgedrongen. Tenminste, niet bij de opticien in mijn dorp.
Hoe vaak ik het ook probeerde… dat oogpotlood kwam nooit zo cool over als ik van tevoren bedacht had.
Wanhopig probeerde ik een en ander op te fleuren met een vleugje Maroussia. Of Lou Lou.
Ik deed vreselijk m’n best. Echt. Maar ik bleef het Boerige Meisje uit het Dorp.
Met een beugel. En een dikke bril.
Lieneke het Trieneke.
