Eigenlijk moet ik wiskunde oefenen.
Ik. Die al dyscalculie had voordat het überhaupt bestond.
Ik ga een opleiding doen. Of eigenlijk móet ik een opleiding doen. Ik moet mijn bevoegdheid halen om les te mogen geven op het VMBO.
Huh? Lien? Jij staat toch al voor de klas?
Ik sta inderdaad al 15 jaar les te geven op een VMBO. Een geweldige school voor kinderen met allerlei leerproblemen en stoornissen als autisme en ADHD. Ze hebben extra begeleiding nodig. Ik ben mentor en geef biologie en Nederlands.
Er is vooralsnog niks aan de hand. Ik sta boven de stof en leerlingen halen meestal mooie resultaten. Ouders zijn tevreden, net als collega’s en leerlingen. En ik zelf natuurlijk. Ik heb de leukste baan die er is. Meestal dan he?
Maar nu moeten alle docenten een bevoegdheid hebben. Daar valt wat voor te zeggen.
In het vak wat je geeft moet je goed zijn. Uiteraard. Je kan niet zomaar iedereen voor de klas zetten. Er moet natuurlijk wel een en ander inzitten. Aan kennis, affiniteit, geduld, humor, creativiteit, streng-maar-rechtvaardigheid, doorzettingsvermogen, vrolijkheid, interesse in de leerlingen op je school. Je moet verslagen kunnen maken die indruk maken op instanties. Oh. En discipline is handig (maar niet noodzakelijk als je het niet erg vindt om heel veel thuis te doen).
Met PABO alleen heb je al die competenties niet. Kennelijk.
Met expertise op gebied van allerlei stoornissen en leerproblemen ook niet.
Met hart en ziel voor onderwijs en kids die wat extra ondersteuning nodig hebben ook niet.
Met 15 jaar ervaring ook niet.
Met je tomeloze inzetbaarheid en flexibiliteit ook niet.
Er moet een papiertje komen. Een soort bewijs.
Voor de vakantie kreeg ik een paar monsterlijke mails met linkjes van sites waar ik kan oefenen. De toets Nederlands heb ik tot 2 keer toe met glans gehaald.
Maar om wiskunde en natuur-/scheikunde maak ik me zorgen. Grote zorgen.
De tranen springen me in de ogen als ik de site open en de eerste opgave voor m’n neus verschijnt. Dikke tranen. Een groot gevoel van machteloosheid maakt zich van mij meester. Ik zou niet weten HOE ik zo’n som aan moet pakken. Ik kan ook niks bedenken. En als ik het écht niet meer weet val ik stil. En ga ik dus huilen.
Hoe ga ik dat examen halen?
Ik moet oefenen. Maar als ik niet weet hoe, dan houdt het snel op.
Ik vertoon al weken uitstelgedrag. Mijn schuur is al opgeruimd, mijn klerenkast, heb boven al een kamer leeggemaakt die getext moet worden. Verder zijn er tegenwoordig een man en 3 kinderen in mijn leven waarmee álles leuker is dan wiskundesommen.
Ik zie het somber in. Er zijn al lieverds die hun hulp hebben aangeboden. Lief heeft al een paar uur naast me gezeten en met zijn eeuwige geduld en vriendelijkheid geprobeerd uit te leggen hoe het zit met breuken en procenten.
Om van formules en opgaves als bij dit verhaaltje (zie foto) maar niet te spreken.
Hoe ga ik aardig blijven tegen de mensen die me aangeboden hebben te helpen? Alles wat ze zeggen is abracadabra (niet te verwarren met algebra; ook zo’n shit-onderdeel) en zeggen ‘ik snap het’, terwijl dat niet zo is, is dom.
Hoe ga ik het wiskundemonster verslaan?
Ik weet het ook niet. Maar als iemand tips heeft; ze zijn welkom.
Lief gaat me binnenkort hypnotiseren. Dat ik niet in tranen uitbarst bij elke som die ik voor m’n neus krijg. Dat lijkt me een goed begin.
Zo. Jullie zijn weer op de hoogte van mijn heerlijke ontspannen vakantie.
Dan ga ik nu maar wiskunde oefenen.
Of zal ik nog even m’n ramen wassen?
