We zouden op Franse les, Moraal en ik. Al jaren geleden. Gewoon ergens. Op een cursus. Niet online, maar gewoon live. In een buurthuis. Of een gemeenschapshuis. Of een volksuniversiteit. Met een echte juf en een groepje mensen die allemaal Frans willen leren.
We hebben regelmatig folders bekeken en ons afgevraagd of we ons bij de beginners of bij de gevorderden in moesten schrijven.
Het leek ons zo leuk.
We wilden een nieuw mapje met tabbladen voor de grammaire, d’orthography en de vocabulaire. En dan keurig netjes schrijven. Met een vulpen. De juf zou ons werk corrigeren en ons bestoken met complimenten.
We zouden ons diploma halen met een dikke dix.
We hebben altijd wel wat met Frankrijk gehad.
Zo zijn er tijden geweest dat we Carcasonne speelden. Heel vaak. We namen het spel zelfs mee naar de kroeg. We vonden Frans altijd al leuk op school. We waren er goed in.
We kennen al heel veel woordjes. Toilet, trottoir, poubelle, croissant, portemonnee.
Veel voorkomende werkwoorden vervoegen lukt ook best. Je suis, tu es…
Maar mooie volzinnen maken, tja. Daar schort het nog even aan.
De kunst om alles op het juiste moment, en in de goede context op te kunnen hoesten is ook nog ver te zoeken.
Kijk. Het huishouden doen we al een tijdje met de Franse Slag. Maar we willen naar Frankrijk! Gezellig keuvelen met de Fransozen.
We willen snappen wat er op de menukaart staat en in vloeiend Frans ‘Haute Cuisine’ bestellen. We willen Franse chansons mee blèren van A tot Z en ook nog begrijpen waar ze over gaan. We willen vlekkeloos telefoonnummers kunnen doorgeven en jaartallen kunnen opdreunen. We willen gedichten schrijven. Allemaal in het Frans natuurlijk.
We willen zo af en toe eens wat Franse kreten slaken die passen bij de emotie die we op dat moment voelen.
We willen achteloos Franse boeken lezen in de trein. Franse films kijken zonder ondertiteling.
We willen wasvoorschriften kunnen lezen van Haute Couture teneinde onze delicate truitjes te behoeden van krimpen of verslobberen. We willen een perfecte uitspraak. We willen naar Noir Desir en Manau en we willen op de koffie bij Zaz. We willen verkering met Omar Sy om hem ‘mots doux’ in zijn oor te fluisteren. We willen groeten met twee zoenen. We willen Gauloises roken en rosé drinken. We willen kunnen vloeken. En de Tour kijken op de Franse televisie.
We willen macarons gaan halen bij Ladurée in Parijs.
We willen joie de vivre.
Maar ja. Het is er tot op heden nog nooit van gekomen.
C’est dommage.
