Hij is een beetje anders dan we gewend zijn van hem. Er staat een microscoop voor z’n neus en hij heeft zojuist een prachtig preparaat gemaakt.
Met zorg schraapte over hij zijn eigen wangslijmvlies.
Het roerstaafje wat hij daarvoor gebruikte, heeft hij nog in zijn mond. Hij bijt er zachtjes op en tegelijkertijd staart hij door het raam naar buiten.

Normaal gesproken komt er om de haverklap een vinger met een vraag of een opmerking.
Deze jongen heeft heel veel bevestiging nodig en wil alles weten. Met name of ‘iets mag’ en ‘of je ergens straf voor krijgt’. Hij wil alles heel goed doen, en hij is heel leergierig.
Vandaag niet.
Er hangt een grote glimlach om zijn mond.
‘Ik heb vandaag nog niks gegeten’, hoor ik hem zeggen tegen zijn klasgenoot.

Gisteren rond deze tijd had ik deze klas ook. Toen was alles nog gewoon.
Hij was druk en gespannen. Als een stuiterballetje wipte hij op z’n stoel. ‘Over een uur he, juf, dan heb ik verkering!’
Hij kon er niet over uit. Het ging gebeuren. Hij ging haar vragen.
Maar pas na school. Het was allemaal goed gepland. Met zorg. Zoals we dat van hem gewend zijn.
Gelukkig was het woensdagmiddag, en waren ze vroeg uit.

Een mooi jongetje. Zo eentje waar je er wel 10 van wil in de klas. Zo’n jochie wat op een dag z’n opa mee naar school brengt, omdat hij die aan de juf wil voorstellen. (Hij deed het écht. Ineens stond er een opa in de klas…)
Heel betrokken, heel belangstellend, nieuwsgierig en behulpzaam. En vooral ook; heel lief.
Maar oh, zo onzeker. Zo faalangstig. Zo bang om fouten te maken. Zo bang om mensen teleur te stellen…

De volgende dag meldde hij zich al vroeg bij zijn mentor.
‘Juf, kun je ook straf krijgen voor dromen?’
De juf snapte het niet helemaal en vroeg wat er aan de hand was.
‘Wegdromen, bedoel ik, er niet helemaal bij zijn’.
‘Nee hoor’, zei de juf, ‘dat kan wel eens gebeuren, toch? Maar waarom zou je wegdromen?’
Een dikke glimlach verscheen op z’n gezicht. ‘Ik heb verkering!’
Zelfs de juf werd er blij van. ‘En waar voel je dat dan?’.
Overal juf, zei hij. OVERAL! Ik kan me niet concentreren. En dat ligt allemaal aan haar.

De les heeft niet veel indruk gemaakt. Er is meer door het raam gekeken dan door het oculair van de microscoop.
Ik roep hem na de les bij me en vraag hoe zijn aanzoek gegaan was. En hoe het met hem ging.
‘Ooooh Juf! Het gaat heel goed met me. Ze heeft ‘ja’ gezegd! En ik ben verliefd nu. Héél erg. Mijn mentor heeft gezegd dat ik geen straf kan krijgen voor dromen. Dus het gaat goed met me, juf. Ik ben echt héél verliefd!’

Hij straalde van oor tot oor. Dat wordt niks met hem de komende weken in de les.
Maar hij komt er mee weg. Want hoteldebotel zijn, is heerlijk.
Dat snappen alle juffen en meesters.

Natuurlijk krijg je geen straf voor dromen.
En zeker niet als je verliefd bent!