Het is natuurlijk onvermijdelijk; kennismaken op je nieuwe werk. Het moet. En het is goed. Maar het is niet mijn hobby. Ik heb doorgaans een hekel aan kennismakingsspelletjes, voorstelrondjes en andere dingen die de nadruk leggen op wie ik ben en wat ik doe. Afgelopen vrijdag moest ik er toch echt aan geloven.

Een alleraardigst, goedlachs ontvangstcomité stond klaar met een hele hoop taart. We zouden deze dag kennismaken, een rondleiding krijgen en een lunch. Als toetje nog even langs ICT voor een Macbook.

We moesten in groepjes uit elkaar om kennis te maken. Ik hou nooit zo van groepjes uit elkaar. Als het een leuk groepje is kan het best gezellig zijn hoor, maar als het een stom groepje is, wordt het vreselijk. En als je niemand kent heb je daar geen enkele invloed op. Op hoop van zegen hobbelde ik achter de meute aan.

We kregen stift en een leeg gelamineerd A3tje. Daarop moesten we één leugen schrijven en twee dingen die wél waar zijn.
Ik had geluk. Mijn groepje bestond uit een gezellige mix van jonge en wat oudere vrouwen. Langzaam maar zeker leerden we elkaar kennen. Ik krijg een collega met 5 biologen in haar familie, iemand die op topniveau geturnd heeft en iemand die niet tegen pittig eten kan. De juf Grieks studeert Russisch en is ook nog buschauffeur. Ook waren er mensen die in allerlei landen gewoond en gestudeerd hebben. De handvaardigheidjuf heeft geen wiskundeknobbel en de juf Engels biechtte op dat ze de gewoon vrolijk drie keer (!!!) naar Taylor Swift gaat komend jaar.

Ik liep wat ongemakkelijk naar voren. Voor een groep staan is niet mijn hobby. Dat is best gek voor een juf, I know. Met leerlingen is het overigens geen probleem hoor. Alleen met grote mensen. Ik had opgeschreven dat ik hypnotherapeut ben, mijn eigen website heb met verhaaltjes over werk en leven en dat ik drie kinderen heb gebaard.

Het eerste zorgde voor wat vragen.
Het laatste was gelogen.

De rondleiding duurde lang. Het was vies benauwd warm en tot overmaat van ramp bleek m’n fles te lekken in m’n tas. Dikke druppels water vielen door de bodem van mijn tas op de grond. Kak! Ik besloot de rondleiding even te laten voor wat het was om het probleem op te lossen. Ik zocht hulp bij een mevrouw van de schoonmaak. Ze was erg behulpzaam en ging voor mij op zoek naar een vuilniszak. In mijn ooghoek zag ik hoe het groepje verder liep. Na een lange poos kwam ze terug. Ik laadde snel m’n spullen over en zou thuis wel weer zien wat de schade was. Op naar het groepje!

Maar dat groepje was gevlogen. En met mijn gebrek aan oriëntatievermogen wist ik niet waar in het immense gebouw ik me bevond. Als in een boze droom rende ik, zwetend als een otter, door de gangen. Trap op, trap af, hoekje om en weer terug. Toen ik voor de derde keer langs het repro-kantoor kwam gelopen, concludeerde ik dat ik verdwaald was. Dat klinkt nu heel dramatisch maar er is niet veel voor nodig om mij te laten verdwalen hoor.
Net toen ik het wel sjakies vond, en de zoektocht wilde staken, stuitte ik per ongeluk weer op het groepje. Het weerzien was warm en de teamleider beloofde wat vaker koppen te tellen.

Het was een leuke dag. En daar is niets aan gelogen.