Oudste broer bouwt podia. Hij is een ‘Man van Staal’. In 2013 moest hij het start- en finishplatformpje bouwen voor het NK Tegenwindfietsen. Niemand had daar nog ooit van gehoord. Er stond een oproep op Twitter; ‘deelnemers gezocht’. Het was de eerste keer. In Zeeland. Op Neeltje Jans. Fietsen over de Oosterscheldekering. Tegen de wind in, welteverstaan.

Mijn broer aanschouwde het geheel. Van héél dichtbij zag hij hoe verschrikkelijk leuk het was.
In ruil voor wat korting regelde hij een ‘wildcard’. In 2014 stond ook hij aan de start, op z’n zelfgebouwde platformpje.

Met een heel suf petje op z’n kop. En een door de organisatie verstrekte, gewone, saaie, bruine Gazelle herenfiets zonder versnellingen. Met een terugtraprem. Dat dan weer wel. Verre van sexy. Dat ook.

8,5 kilometer lijkt niet ver. Maar helemaal in je eentje,  met de wind die 61 km/u recht in je mik tokt, is het heus niet benijdenswaardig.

Oom Tinus en ons pa waren erbij. Het legendarische moment dat Dirk de Mats een gooi deed naar de titel ‘Nederlands Kampioen Tegenwindfietsen’.
Ongetraind. Want net als bij de Elfstedentocht, kondigt het NK Tegenwindfietsen zich pas op het allerlaatste moment aan.
Hij werd 68e van de 200 deelnemers. Dat is heel goed. We waren echt heel trots.
Als het een vrouw was geweest, was ‘ie tweede geworden. Knap he?

En toen had hij dus de smaak te pakken. In 2017 en 2019 was er geen NK. Dat was jammer. Maar als het niet minimaal 7 Bft waait, de wind niet zuidzuidwest is én het geen weekenddag is, dan gaat het wervelende feestje niet door.

Broerlief verzamelde in de loop der jaren wat bikkels om zich heen. Allemaal mannen die het leuk vinden om tegen de wind in te fietsen. Stoemperts. Met het snot voor de ogen.
Iedereen fietst zo hard ‘ie kan over de Oosterscheldekering. De snelste vier van het team fietsen de ploegentijdrit. Hoe moe, verzuurd en uitgeput ze ook zijn.
Een prestatie van wereldformaat is het. Topzwaar. Kapot gaan ze. Tot kotsens toe. Maar echt.

En ook dit jaar gaat het door. Of, zoals de organisatie zegt: ‘We kriehen sturm!’
Vanaf 10.00 uur gaat het los. Ciara zal de Oosterscheldekering terroriseren.
Onverbiddelijk. Met windstoten van 120 kilometer per uur.

Het gonsde al een poosje. Omroep Brabant heeft m’n broer gebeld vrijdagochtend. Of hij wat vragen wilde beantwoorden in de uitzending. En vandaag komt er een journalist naar Zeeland. Om een foto te maken. Voor een interview in de krant. En Omroep Brabant is er ook bij. Om de vedettes de hele dag te volgen. De ploeg is in het bezit van rugnummer 207. Dat is heel bijzonder voor Mannen van Staal. Dirk rijdt met rugnummer 13. Misschien wel op z’n kop. Hou ze in de gaten!

Inmiddels is het dus traditie. Vanaf een uur of tien zitten Lief en ik in onze jogging voor de TV.
We roepen ‘ooh’ en ‘aah’ en benadrukken nog maar weer een keer hoe guur. En hoe zwaar. En hoe hard het waait. En hoe ze bijna stilstaan. Of omvallen.
We moedigen ze aan. Zet hem op allemaal. Veel succes!
Kanjers uit Oirschot en één Zeeuw.  De bikkels. De helden van de dag.

Eenzame fietsers.
Kromgebogen over hun stuur.
Tegen de wind.