Zolang als de ‘nieuwe Enck’ bestaat, kom ik er regelmatig. Voor een voorstelling of een film of leuker nog: als de assistent van Sinterklaas.
Vandaag kopte het ED dat de toekomst voor de Enck gitzwart is. Ik word daar naar van.
Heel naar.

Sint was voor het eerst in de oude Enck te zien. Van theatertechniek was geen enkele sprake. Precies op het goede moment moest iemand aan een touwtje trekken zodat het doosje met pingpongballen leeggegooid werd boven het podium. Iemand moest een emmer met rommel flink heen en weer schudden achter de coulissen, om het geluid van een ongeluk na te bootsen. De pieten moesten recht onder een hangende microfoon gaan staan. Ze hadden allemaal kramp in de nek na een voorstelling. Die nekken moesten ze namelijk een beetje schuin omhoog draaien omdat het publiek vanaf rij 3 anders niks meer hoorde.
Het was kneuterig. Hilarisch bijna. Maar binnen de mogelijkheden die we hadden, haalden we eruit wat erin zat. Tot groot plezier van kinderen en hun ouders.

Met de opening van de ‘nieuwe’ Enck  in 2004 werd het allemaal nog mooier. De werkkamer van Sint werd omgetoverd tot werkpaleis. Het orkest kwam op het podium. Een helikopter, zwarte pieten en zelfs een UFO kwamen uit de nok van het theater naar beneden.
In een handomdraai, soms zelfs zonder dat je het in de gaten had, werd het werkpaleis een jungle, een zonnig strand, een sprookjesbos of een woeste zee met heel veel wind. Lang leve het theater en de technische mogelijkheden. De kneuterigheid, creativiteit, passie en de humor bleven. Langzaam maar zeker groeiden de bezoeken van Sint in het werkpaleis uit tot semiprofessionele voorstellingen.
Voorstellingen die de laatste jaren in een vloek en een zucht zijn uitverkocht.

Ik ben juf in Eindhoven. Aan het begin van het schooljaar check ik welke leerlingen uit Oirschot komen. Alle kinderen die ik voor m’n neus krijg (ze zijn nu ergens rond de 12, 13, 14 jaar) kennen de Kriebels. Allemaal hebben ze wel een of meerdere voorstellingen gezien. Iedereen weet wie Piccolo, Pedro, Julio en Mario zijn. Niemand uitgezonderd.

We hebben in Oirschot een groot goed. Een mooi theater wat vele kinderharten (en ook die van volwassenen) sneller doet kloppen. Waar veel verenigingen hun creatieve ei kwijt kunnen. Waar mooie muziek, prachtige dansvoorstellingen, geweldig toneel, knap theater, cabaret om te gieren en de beste films te bewonderen zijn. Waar carnaval en Koningsnacht gevierd worden. Waar heel veel vrijwilligers hun harten en zielen ingooien.

En nu is er gedoe. Als de Enck dicht moet, dan staan zoals heel veel mooie producties, nu ook de bezoeken van Sinterklaas op het lijstje ‘Nooit meer in de Enck’.

Echt mensen. Ik word misselijk van het idee. Nooit meer in de Enck.
Nooit meer he? Dat is heel erg. Dat is verschrikkelijk. Een blamage. Een donkere, gitzwarte wolk die over Oirschot wordt uitgestort.

Daar zijn de problemen van Sint en zijn pieten niks bij.
Ik moet er niet aan denken. Dat ik hem straks moet gaan bellen. Dat het allemaal niet meer kan in de Enck. Dat het mooie werkpaleis daar, voor altijd verleden tijd is.

Geen kriebels meer in de Enck.
Dat is erg. Heel erg.