Q gaf een feestje. Ik zal haar leeftijd niet noemen want het is allemaal al moeilijk genoeg. We werden uitgenodigd om haar te ‘ondersteunen aangaande het acceptatieproces van ouder worden’. In de uitnodiging zat een linkje naar ‘Zwaar leven’ van Brigitte Kaandorp. Q’s lijflied. Kadotip: een lijstje met een foto van jezelf.
We vonden een leuke foto van ons drieën; Moraal, Q en ik. Kitscherig lijstje erom. Klaar. Beste kadotip ever.
Het feestje was gezellig. De ‘Grote Stad-scene’ was aanwezig. Er waren wraps en bitterballen. Héél veel bitterballen. De fotolijstjes stroomden binnen. Leuke foto’s van kinderen, honden, mannen, vrouwen en Q zelf. Of een combinatie daarvan. In no-time stond de kast vol. Het leek een waar museum.
Een gemêleerd gezelschap. Gaylords Mancandy, Gayduchesses womancandy, de Buurvrouw, vriendinnen, vrienden en familie. Oh. En er was een hond.
En Hert. Hij kwam wat later. De Champagne die hij als kadootje meebracht heeft het nét niet gehaald. Op de hoek van de straat viel ‘ineens’ de bodem uit de fles en lag alles aan diggelen. Een natte zak van ‘Gall en Gall’ en slechts 2 scherven had hij nog kunnen redden. De bedoeling was goed. Hert heeft ook best een zwaar leven. Hij valt soms in slaap in de trein. Of hij vergeet zijn huissleutels mee te nemen uit de trein. Of de statafel breekt af als hij er op gaat hangen. Of zijn gewei breekt af, nét als het eigenlijk niet uitkomt. Het overkomt hem. Hij kan het er niks aan doen. Gelukkig kan hij er altijd om lachen. Héél hard.
Sinds lange tijd heb ik eindelijk weer eens bijgekletst met Big Mouth. In havo 2 kreeg ze strafwerk van de docent Engels. De zin ‘Please Lord, help me to keep my big mouth shut, until i know what i’m talking about’ moest tig keer overgeschreven worden. Big Mouth heeft ook altijd een grote bek. Maar wel een klein hartje.
Sinds de komst van haar twee kinderen vindt ze zichzelf vreselijk degelijk en niet-spontaan. Een zwaar leven, zullen we maar zeggen. Maar ik vind het allemaal wel meevallen. Zolang je expres te laat op je werk durft te komen (omdat je niet door het donker wil fietsen), ben je in mijn ogen best een stoere vrouw.
We dansten op de meest vette en vreselijke muziek. De DJ’s waren happy met Sonos en Spotify. En wij waren happy met de DJ’s. Iemand had bedacht dat het leuk was om op te zoeken welke plaat er op je geboortedag op 1 stond. Dat werd gedraaid. Iedereen lalde mee. Hard. En vals.
Toen de statafel afbrak, kwam er plaats om te dansen. Enig was het. Echt.
Stiekem wachtten we allemaal op het moment dat de Buurvrouw van Boven zou komen klagen over geluidsoverlast. Dat doet ze wel vaker. Ze schroomt niet om in haar veel te korte duster en op sloffen aan te bellen of het wat zachter kan. Toen wij om drie uur vertrokken was ze nog niet geweest.
Maar ja. Vorige keer kwam ze pas om half vijf.
Topfeestje. Jammer dat er geen chips en borrelnoten waren.
Maar ja. Je kan ook niet alles hebben he?
